Émile Blanchet urodził się 21 września 1886 r. w Hawrze (Francja). Po odbyciu studiów teologicznych, w 1911 r. przyjął święcenia kapłańskie. W okresie 1911 – 1930 był wykładowcą, a przez następnych 10 lat rektorem Instytutu Teologicznego św. Józefa w Hawrze. W latach 1940 – 1946 kierował diecezją Saint – Dié jako biskup ordynariusz. W 1946 r., ma wniosek konferencji biskupów okręgu paryskiego został mianowany rektorem Instytutu Katolickiego w Paryżu. Po zniszczeniach II wojny światowej odnowił uczelnię i wydatnie przyczynił się do jej rozbudowy. Za jego rektoratu otwarto uruchomiono szereg nowych kierunków studiów. Wyjeżdżający nad Sekwanę polscy naukowcy i duszpasterze wielokrotnie mieli w osobie rektora Instytutu Katolickiego życzliwego opiekuna, który ułatwiał im prowadzenie specjalistycznych badań we Francji.
    Émile Blanchet pozostawił po sobie szereg listów pasterskich, a także kazania, wygłaszane do inteligencji w Katedrze Notre Dame podczas Wielkiego Postu (Absence et présence de Dieu; Fils de l’homme, Fils de Dieu; L’Eglise de Dieu). Zmarł w Hawrze 1 kwietnia 1967 r.