Prof. dr Natalia Han-Ilgiewicz

WIEK NIEWINNOŚCI
- ur. 21 maja 1895 r. – zm.13 sierpnia 1978 r.

O SOBIE SAMYM DO POTOMNOŚCI
- profesor Natalia Han-Ilgiewiczowa mówiła pięknym, bardzo prostym językiem, często nawiązywała do swoich ogromnie ciekawych doświadczeń wychowawczych w pracy z dziećmi niedostosowanymi społecznie. Zawsze czuło się jej życzliwość dla ludzi – zarówno bezdomnych dzieci, którymi opiekowała się nad Bajkałem po rewolucji, jak dla nieletnich przestępców z warszawskiego Powiśla i dla nas - swoich studentów (ze wspomnień prof. M. Braun-Gałkowskiej)
Więcej przeczytać można w artykule: E. Umińska-Tytoń: Natalia Han Ilgiewicz (1895-1978) - pedagog leczniczy, Wspomnienia o prof. Natalii Han-Ilgiewicz [w] Chrześcijanie, tom XX, red. bp Bohdan Bejze, Niepokalanów 1993, Wyd. Ojców Franciszkanów, s.9 - 134.

VIVANT PROFESSORES!
- w latach 1958–61 była zastępcą profesora i kierownikiem Katedry Psychologii Wychowawczej KUL

NON OMNIS MORIAR
- prowadziła seminaria magisterskie i wykłady z Psychologii wychowawczej oraz Wybranych zagadnień z psychologii wychowawczej (w tym: „społeczna psychologia wychowawcza” – problemy rodziny i kontakty w grupie oraz „psychologia wychowawcza specjalna” – o dzieciach niedostosowanych fizycznie (głuche, niewidome, przewlekle chore), umysłowo (z upośledzeniem umysłowym) i społecznie (nieletni przestępcy i dzieci ulegające nałogom), a także o szczególnie uzdolnionych). W związku z wszystkimi wymienionymi problemami mówiła o środkach adaptacji,  rewalidacji, resocjalizacji i psychoprofilaktyce.
- wykłady prof. Han-Ilgiewicz były na KUL-u początkiem wprowadzonych później przedmiotów kursorycznych, a mianowicie: Psychologii rodziny, Psychologii rehabilitacyjnej, Psychologii różnic indywidualnych i Psychoprofilaktyki, które z czasem rozwinęły się w samodzielne Katedry (jedynie Psychologia rodziny jest na razie w jednej katedrze z Psychologią wychowawczą).
- jej zasadnicze poglądy wycho¬wawcze mieszczą się w nurcie pedagogicznym znanych działa¬czy tego pokolenia: Janusz Korczak, Helena Radlińska, Maria Grzegorzew¬ska i inni. Łączyły ich dwie zasadnicze tendencje: aktywna postawa wobec rzeczywistości, w najtrudniejszych nawet sytuacjach i przekonanie o prawie dziecka do szacunku. Celem wychowania jest poszerzanie granic wolności z jednoczesnym pogłę¬bieniem poczucia odpowiedzialności. Każdy wychowanek ma za sobą okreś¬loną drogę życiową i uwikłany jest w zawiłe nieraz relacje rodzinne, dlatego poznanie dziecka jest warunkiem prawidłowego oddziaływania. Jest to wa¬runek konieczny, ale niewystarczający, bo osiągnięcia możliwe są jedynie przy czynnym udziale wychowanka. Każdy człowiek ma bogate możliwości i w psy¬chice każdego kryją się wielkie pozy¬tywy. Nie można ich tłumić, wmawia¬jąc poczucie niższości i złą samoocenę. W każdym należy odnaleźć coś dobrego i na tym bazować.
- najważniejsze książki: Potrzeby psychiczne dziecka, Warszawa 1959, Nieznośni chłopcy, Warszawa, 1960, PZWS; Trudności wychowawcze i ich tło psychiczne, Warszawa 1961, PZWS; W naszej szkole, Warszawa, 1962 PZWS; Więź rodzinna w aspekcie pedagogiki specjalnej, Warszawa 1966, PWN; W poszukiwaniu dróg resocjalizacji, Warszawa 1967, PWN; Gawędy o wychowaniu, Warszawa, 1970 Nasza Księgarnia; Mozaikowe ścieżki, Warszawa 1970, Nasza Księgarnia.

Zredagowane przez dr E.Talik i mgr A.Dobrowolską-Nowak w oparciu o informacje przygotowane przez prof. M. Braun-Gałkowską.