Bronisław Wacław Dąbrowski urodził się 2 listopada 1917 r. w Grodźcu k. Konina. W wieku 29 lat złożył pierwsze śluby zakonne w zgromadzeniu księży orionistów. Następnie w latach 1937 – 1939 studiował w Międzynarodowym Instytucie Filozoficznym Orionistów w Tortonie (Włochy). Podczas okupacji kształcił się na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Warszawskiego. W 1943 r. złożył śluby wieczyste. Święcenia kapłańskie przyjął 10 czerwca 1945 r. w Rokitnie pod Warszawą. Aktywnie działał na rzecz poszkodowanych przez wojnę dzieci. Dzięki jego staraniom w Izbicy Kujawskiej powstał dom dla sierot. W 1950 r. otrzymał funkcję dyrektora Biura Episkopatu Polski., a rok później został referentem Sekretariatu Prymasa Polski. 7 grudnia 1961 r., na prośbę kard. Stefana Wyszyńskiego, papież Jan XXIII mianował go biskupem sufraganem warszawskim. Sakrę biskupią przyjął 25 marca 1962 r. w katedrze św. Jana w Warszawie.
    Od 1968 r. sprawował funkcję sekretarza Konferencji Episkopatu Polski (pełnił ją do roku 1993). W Stolicy Apostolskiej zabiegał o kanoniczną erekcję organizacji kościelnej na tzw. „ziemiach odzyskanych”. W kwestii jej uznania prowadził także rokowania z rządem. Aktywnie przeciwstawiał się komunistycznym represjom, działając m.in. na rzecz utrzymania zwierzchności Kościoła nad seminariami duchownymi oraz odnowy życia zakonnego w naszym kraju. W sporach z władzą pełnił rolę doradcy prawnego i podatkowego zgromadzeń zakonnych. Brał udział w rozmowach w Magdalence oraz obradach Okrągłego Stołu.
    W lutym 1993 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł w dniu Bożego Narodzenia 1997 r. w Warszawie. Został pochowany na Powązkach w grobowcu sufraganów warszawskich.