Marian Stasiak

dr hab. prof. ndzw., kapłan archidiecezji lubelskiej. Ur. 5 czerwca 1942 r. w Garbowie. W latach 1960-1966 odbył studia magisterskie na Wydziale Teologii KUL; 1967-1970 – studia magistersko-licencjackie z prawa kanonicznego na Wydziale Prawa Kanonicznego KUL.

W KUL zatrudniony od 1974 r. Pracę doktorską pr. Disciplina synodale della Chiesa diritto bizantio-slavo in Polonia secondo i sinodi Provinciali di Zamość (1720) e di Leopoli (1891) obronił w 1974 r. na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim; promotor: prof. Daniele Faltin. Rozprawa habilitacyjna nt. „Comunio” zasadą formalną prawa kanonicznego (1984). Kierownik Katedry Teologii i Norm Ogólnych Prawa Kanonicznego w latach 2000-2013.

Wybrane publikacje: Magisterium Kościoła wobec wolności badań naukowych, w: Między prawowiernością a swobodą poszukiwań teologicznych (2003); Polityczna odpowiedzialność Kościoła, w: Iustitia civitatis fundamentum. Księga pamiątkowa ku czci Profesora Wiesława Chrzanowskiego (2003); Udział katolika w polityce, w: Prawość i Godność. Księga pamiątkowa w 70. rocznicę urodzin Profesora Wojciecha Łączkowskiego (2003); Etyczno-prawne przesłanki ekologicznego stylu życia, „Ochrona środowiska – Prawo – Kościół” (2002); Prawnik rzecznikiem prawdy o małżeństwie, w: Problemy prawnicze i kanoniczne (2002); Dylemat defensora: chronić instytucję małżeństwa czy dobro osoby?, w: Divina et humana. Księga jubileuszowa w 65. rocznicę urodzin Księdza Profesora Henryka Misztala (2001); Charakterystyka synodów diecezjalnych w Polsce, w: Historia et ius. Księga pamiątkowa ku czci Księdza Profesora Henryka Karbownika (1998).

Zainteresowania badawcze dotyczą ontologicznych podstaw porządku prawnego Kościoła, eklezjologicznej natury władzy i struktur hierarchicznych, specyfiki norm generalnych i reguł interpretacyjnych Kodeksu Prawa Kanonicznego.

Odbył kurs w Kongregacji Sakramentów (Super matrimonio rato, non consumato) (1972) oraz staże naukowe w sądach biskupich: w Londynie (1971), w Syracuse w USA (1973), Nowym Jorku (1973); w Uniwersytecie Katolickim we Fryburgu Szwajcarskim (1995). W latach 1989-1999 dziekan Wydziału Prawa Kanonicznego i Świeckiego KUL. Organizator Światowego Kongresu Prawa Kanonicznego w KUL nt. Kościół-Państwo we współczesnych systemach prawnych (1993). Inicjował powstanie Wydziału Zamiejscowego Nauk Prawnych i Ekonomicznych KUL w Tomaszowie Lubelskim, organizację studiów prawa kanonicznego na Słowacji (Spišska Kapitula) i w Czechach (Ołomuniec), publikację polskiej edycji Kodeksu Kanonów Kościołów Wschodnich oraz podjął inicjatywę utworzenia specjalizacji w zakresie wschodniej dyscypliny kanonicznej w KUL. Pełnił funkcję kapelana Premiera Rządu H. Suchockiej. Otrzymał Nagrodę Ministra Edukacji Narodowej (1994), Dyplom Uznania Rektora i Senatu KUL (1994), odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2001) oraz Medalem za zasługi dla KUL (2007). Członek Consociatio Internationalis Studio Iuris Canonici Promovendo (Rzym), Canon Law Society of England (Londyn) oraz Stowarzyszenia Kanonistów Polskich.