Jesienią Wendy i ja spotkaliśmy się z Leszkiem Mądzikiem. Opowiadał nam o swojej pracy, a opis ten przypominał nam fotografie surrealistyczne prezentowane na scenie teatru. Widziałem fotosy ze spektakli, które reżyserował. Na pewno czegoś nie rozumiałem, bo Polacy bardzo ekscytowali się jego teatrem, a do mnie wcale to nie trafiało.

Teatr Mądzika, Scena Plastyczna KUL, prezentuje spektakl Odchodzi w LaMaMa ETC (do 5 marca). Jeżeli będziecie w Nowym Jorku w tym terminie to spróbujcie obejrzeć to przedstawienie. Mądzik nie posługuje się w swoim teatrze słowami, zatem fakt, iż jest to spektakl polski nie ma kompletnie znaczenia z punktu widzenia języka. Strona wizualna widowiska "nie chcę o tym zbyt wiele opowiadać, ponieważ moim zdaniem teatr ten nie przekłada się dobrze na słowa i fotografie " jest dość szczególna. Porównałbym ją do oglądania filmów eksperymentalnych, z tym, że jednocześnie jest się w środku tego filmu. Spektakl ten zawiera w sobie element inluzjonistyczny, a bardzo ograniczony poziom zaawansowania technicznego zastosowanych środków powoduje, że oddziaływanie przedstawienie jest znacznie silniejsze niż na przykład w przypadku filmu. Muzyka to wokaliza na żywo w wykonaniu Urszuli Dudziak, której nie słyszałam od kilku lat. Dudziak jest świetna, zamienia swój charakterystyczny skat na senny krajobraz elektronicznych efektów.

Peter Ferko
Tłumaczenie Małgorzata Sady

Odchodzi, niesamowicie ulotny spektakl bez słów, prezentowany przez Scenę Plastyczną KUL Leszka Mądzika z Lublina, przenosi na scenę.refleksyjną książkę polskiego poety i dramaturga Tadeusza Różewicza mówiącą o śmierci matki.

Spektakl rozpoczyna się w aurze mglistej szarości, w nieomal kompletnych ciemnościach. Po niedługim czasie publiczność dostrzega, że dwie ogromne kamienne ściany powoli przesuwają się ku niej, jak gdyby miały ją pochłonąć i pogrzebać. Szare światło unosi się do góry i ukazuje się coś, co wygląda jak gigantyczna pajęczyna zawieszona pod sklepieniem sali. Mądzik dostosowuje natężenie oświetlenia. Słaby strumień pomarańczowego światła przecina przestrzeń i przechodzi między ścianami, jak gdyby jakaś energia wydobywała się z podłogi i biegła do sufitu. To, co na początku było przeszywająco klaustrofobiczne, staje się ujmująco piękne.

A potem przez 45 minut, bezbłędnie odmierzonych i przemyślanych, pojawiają się na scenie obrazy śmierci i żalu opłakujących, podkreślane przez muzykę Marka Kuczyńskiego o dużym stopniu różnorodności, zawierającą w sobie elementy jazzu, rocka, bluesa, której towarzyszy śpiew na żywo ukrytej przed publicznością Urszuli Dudziak, polskiej wokalistki jazzowej, która udoskonaliła nowy styl wokalizy, przypominającego melancholijną formą lamentacyjnego skatu.

Widzowie najprawdopodobniej wyjdą ze spektaklu "Odchodzi" z własną interpretacją obrazów o dużym natężeniu emocjonalnym. Obrazem o wyjątkowej sile oddziaływania jest scena, kiedy w szarej mgle samotny, bosy aktor pcha, niczym Syzyf, platformę-pudło na kółkach, w której umieszczone jest tableaux mężczyzny opłakującego kobietę. Przy każdym kolejnym obrocie i zmianie pozycji (platforma jednocześnie zbliża i oddala się od publiczności, co daje wrażenie teleobiektywowego widzenia), ukazywane są kolejne etapy opłakiwania zmarłej osoby, podkreślające jak ogromny i nieskończony jest ból osieroconych. Miłośnicy teatru nie powinni się zdziwić, kiedy podczas oglądania tego ujmująco pięknego spektaklu zakręci im się łza w oku..

 

                                                                                                      Tłumaczenie Małgorzata Sady

New York /Teatr La MaMa/ Tomasz Pluta, Urszula Dudziak, Tomasz Żółtak, Liwia Mądzik, Tomasz Wentland, Paweł Horszczaruk, Janusz Buchoski, Jarosław Figura