Odeszła prof. Zofia Ostrihanska
Społeczność akademicka KUL
z wiarą i chrześcijańską nadzieją na zmartwychwstanie
żegna
prof. Zofię Ostrihanską
wybitną znawczynię problematyki resocjalizacji i długoletniego wykładowcę KUL
Wieczny odpoczynek racz Jej dać Panie
Zofia OSTRIHANSKA, ur. 22 II 1926 w Toruniu, zm. 25 XI 2017 w Piasecznie, prof. dr hab., pedagog
Urodziła się 22 lutego 1926 r. w Toruniu. W 1938 r. ukończyła szkołę podstawową w Warszawie, w czasie wojny znalazła się we Lwowie, skąd została wywieziona do Związku Radzieckiego; stamtąd w 1942 r. wyjechała do Indii, gdzie w polskim obozie w Valivade koło Kolhapuru ukończyła szkołę średnią i zdała maturę. W styczniu 1948 r. powróciła do Polski i w październiku rozpoczęła studia na Uniwersytecie Warszawskim. W 1952 r. uzyskała stopień magistra, a od 1951 r. studiowała równocześnie prawo na Studium Zaocznym UW, które ukończyła w 1956 r. W 1965 r. uzyskała tytuł doktora nauk prawnych na UW; 14 stycznia 1977 r. przeprowadziła habilitację w Instytucie Państwa i Prawa Polskiej Akademii Nauk na podstawie rozprawy: Wielokrotni recydywiści w świetle badań kryminologicznych i psychologicznych, otrzymując stopień doktora habilitowanego nauk prawnych w zakresie kryminologii. W latach 1950-1985 pracowała w różnych instytucjach zajmujących się przestępczością i nieprzystosowaniem społecznym młodzieży. W 1985 r. została zatrudniona na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim; 1 października 1992 r. otrzymała stanowisko profesora nadzwyczajnego, zaś 27 grudnia 1993 r. tytuł naukowy profesora. Była kierownikiem Katedry Pedagogiki Specjalnej w Instytucie Pedagogiki KUL. Na KUL pracowała do 30 czerwca 2000 r. Jej zainteresowania badawcze koncentrowały się na problematyce nieprzystosowania społecznego dzieci i młodzieży, przestępczości nieletnich oraz wiktymologii.
Była promotorem ponad sześćdziesięciu prac magisterskich i dwóch doktoratów oraz należała do kilku komitetów redakcyjnych. Była współautorką kilku prac zbiorowych, m.in.: Problem nieprzystosowania społecznego młodzieży, w: Zagadnienia nieprzystosowania społecznego i przestępczości w Polsce , red. J. Jasiński, Warszawa 1978; z B. Szamotą i D. Wójcik, Młodociani sprawcy przestępstw o charakterze chuligańskim, Warszawa 1982; Przedmowa do drugiego wydania książki S. Batawii, Wstęp do nauki o przestępcy, Warszawa 1984; Los uczniów nieprzystosowanych społecznie, Lublin 1997; z A. Greczuszkin, Praca z indywidualnym przypadkiem w nadzorze rodzinnego kuratora sądowego, Lublin 2000.
Należała do Towarzystwa Naukowego KUL, była członkiem Rady Naukowej Instytutu Nauk Prawnych PAN, członkiem Polskiego Towarzystwa Kryminologicznego im. prof. Stanisława Batawii, członkiem Polskiego Towarzystwa Psychologicznego. W 2000 r. za swoją pracę: Wielokrotni recydywiści w świetle badań kryminologicznych i psychologicznych otrzymała nagrodę sekretarza Wydziału I PAN.
Zmarła 25 listopada 2017 w Piasecznie w Domu Seniora, 29 listopada msza pogrzebowa w Zalesiu Dolnym, pochowana na cmentarzu w Pyrach.
Bibliografia:
Ryszard Skrzyniarz, Zofia Ostrihanska, w: Pedagogika na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim Jana Pawła II. Historia i współczesność, red. A. Rynio, R. Skrzyniarz, współpraca Ł. Badeńska, Lublin 2011, s. 57.
Ryszard Skrzyniarz
WSPÓŁPRACA
