Wspomniene - PU 5 (109)
Paweł Matyaszewski
20 lipca 2007 roku odeszła do Domu Ojca prof. Mieczysława Sekrecka, znana i ceniona romanistka, znakomita specjalistka literatury i myśli epoki francuskiego Oświecenia i Romantyzmu, wieloletni i zasłużony pedagog i wychowawca kilku pokoleń romanistów, związana z Lublinem i KUL-em przez długi okres swego życia, w latach 1978-1985 Kierownik Katedry Filologii Romańskiej, której poświęciła wiele serca i energii.
Profesor Sekrecka urodziła się 30 listopada 1918 roku w Płoskiem koło Zamościa. Rozpoczęte w 1938 roku studia na filologii romańskiej na KUL-u przerwała wojna, więc dyplom magistra filologii romańskiej uzyskuje dopiero w 1946 roku. Z początku pracuje jako nauczycielka języka francuskiego w słynnym lubelskim „Biskupiaku”, ale już w styczniu 1948 roku zostaje asystentką w Zakładzie Filologii Romańskiej KUL. W 1951 roku doktoryzuje się na podstawie znakomitej rozprawy „Chateaubriand jako teoretyk i krytyk literacki” i począwszy od października 1952 pracuje w Katedrze Filologii Romańskiej na stanowisku adiunkta. W 1958 roku dr Sekrecka wyjeżdża do Francji na trzyletnie stypendium Centre National de la Recherche Scientifique pracując tam jako attachée de recherches i zbierając materiały do swej przyszłej rozprawy habilitacyjnej. Po powrocie do Polski zastaje Sekcję Filologii Romańskiej KUL zamkniętą przez ówczesne władze komunistyczne, toteż w 1962 roku podejmuje decyzję o pracy naukowo-dydaktycznej w Katedrze Filologii Romańskiej Uniwersytetu Wrocławskiego. W 1966 roku habilituje się na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu jako autorka nowatorskiej nie tylko w Polsce, ale i we Francji rozprawy „Louis-Claude de Saint-Martin, l’homme et l’œuvre”. W 1968 roku zostaje mianowana docentem, a z chwilą powstania Instytutu Filologii Romańskiej na Uniwersytecie Wrocławskim pełni funkcję kierownika tamtejszego Zakładu Literatury. Po reaktywowaniu romanistyki na KUL-u, profesor Sekrecka wraca do Lublina, gdzie z dniem 1 października 1978 roku obejmuje funkcję Kierownika Katedry Filologii Romańskiej i sprawuje ją przez siedem lat, aż do 1985 roku. W tym samym roku otrzymuje tytuł naukowy profesora nauk humanistycznych. Zajęcia dydaktyczne na KUL-u prowadzi do 1989 roku, czyli do momentu przejścia na emeryturę.
Profesor Sekrecka była wieloletnią i aktywną członkinią wielu towarzystw naukowych: Towarzystwa Naukowego KUL, Lubelskiego Towarzystwa Naukowego, Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego, Instytutu Badań Literackich – Pracownia Oświecenia we Wrocławiu, Komitetu Neofilologicznego przy Polskiej Akademii Nauk, francuskiego towarzystwa Société française d’Etude du XVIIIe siècle. Była też redaktorem Zeszytów Naukowych „Romanica Wratislaviensis”, „Roczników Humanistycznych” KUL, oraz współpracownikiem Encyklopedii Katolickiej. Za wieloletnią pracę naukowo-dydaktyczną została odznaczona w 1973 roku Złotym Krzyżem Zasługi.
W pracy naukowej profesor Mieczysława Sekrecka koncentrowała swoje zainteresowania głównie na historii literatury i myśli francuskiego Oświecenia oraz początku XIX wieku. Stała się w tej dziedzinie znakomitym i cenionym w środowisku romanistów badaczem, nie tylko świetnie znającym epokę oraz jej życie kulturowe i literackie, ale będącym także prawdziwym pasjonatem francuskiego Oświecenia i Romantyzmu. Tematyce tej poświęciła kilkadziesiąt publikacji, z których każdą cechuje znakomity warsztat badawczy oparty na solidnej, rzetelnej i obiektywnej lekturze, głęboka erudycja, ogromna różnorodność tematyczna, a także niesłychana dbałość o klarowność przekazywanych myśli, wzorowana niejako na ulubionej przez Nią „Rozprawie o stylu” Buffona z 1753 roku. Dla nas, studentów romanistyki, ważne było, że profesor Sekrecka chętnie i często przekazywała nam na wykładach część swojej ogromnej wiedzy i kultury języka francuskiego, prowadząc zajęcia w sposób niezwykle interesujący, zachęcając nieustannie do zgłębiania piękna i tajemnic osiemnastego wieku. W naszej pamięci zawsze pozostanie Ona nie „tylko” prowadzącą zajęcia Panią Profesor, ale również dbającym o bliźniego i jego los Człowiekiem, autentycznie interesującym się naszymi problemami i starającym się nas wesprzeć duchowo, a czasem też i materialnie.
Również cały Instytut Filologii Romańskiej KUL bardzo wiele zawdzięcza Profesor Mieczysławie Sekreckiej. Gdy została Kierownikiem naszej Sekcji, z ogromną ofiarnością zaangażowała się w rozwój tej nie tak przecież dawno reaktywowanej, po blisko dziesięciu latach przerwy, placówki naukowo-dydaktycznej. Rozwiązywała jakże trudne problemy lokalowe, tak, by romanistyka mogła mieć więcej pomieszczeń, a księgozbiór był przechowywany w przyzwoitych warunkach. Księgozbiór ten powiększył się zresztą znacznie dzięki osobistemu zaangażowaniu profesor Sekreckiej, gdyż to ona właśnie nawiązała współpracę z Ambasadą Francuską, przesyłającą nam hojnie w darze wiele nowych woluminów, a także delegującą na naszą romanistykę stałego lektora francuskiego. Profesor Sekrecka doprowadziła też do nawiązania trwającej aż do dzisiaj cennej współpracy i wymiany naukowej z romanistyką Katolickiego Uniwersytetu w Louvain-la-Neuve w Belgii. Dbając o dalszy rozwój naukowy Sekcji, pomagała również młodszym pracownikom w uzyskiwaniu urlopów naukowych i stypendiów zagranicznych, wierząc, że romanistyka wzmocni się w przyszłości kolejnymi tytułami naukowymi i nowymi pokoleniami naukowców. Za tę Jej mądrą ufność, za tę autentyczną troskę o nas i naszą romanistykę, za te liczne lata Jej niestrudzonej pracy, które zawsze będziemy nosić w pamięci i sercu, wszyscy Pani Profesor Sekreckiej jesteśmy głęboko wdzięczni, zarówno pracownicy Instytutu Filologii Romańskiej KUL, jak i cała społeczność akademicka naszego Uniwersytetu.
(30 listopada 1918 – 20 lipca 2007)
