Śp. Prof. Henryk Damian Wojtyska CP
24 marca 2009 r.
w wieku 76 lat, zmarł O. Prof. Henryk Damian Wojtyska CP, emerytowany profesor KUL, wybitny naukowiec i wieloletni konsultor Komisji Nauki Wiary (Sekcja Historyczna) przy Episkopacie Polski. Człowiek wielkiego serca, gorliwy kapłan i duszpasterz, wychowawca wielu historyków polskich.
Ojciec profesor urodził się 13 maja 1933 r. w Regiminie k. Ciechanowa. W 1950 r. wstąpił do zgromadzenia pasjonistów, a w 1957 r. przyjął święcenia kapłańskie. W latach 1958-62 studiował historię Kościoła na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Tam też doktoryzował się na podstawie pracy „Cardinal Hosius. Legate to the Council of Trent” (Kardynał Hozjusz. Legat na Sobór Trydencki).
W 1969 r. podjął pracę naukowo-dydaktyczną na KUL. Główne kierunki prowadzonych przez niego badań naukowych to: stosunki papiestwa z Polską w XVI-XVIII w., dzieje teologii polskiej XVI-XVIII w., reformacja w Polsce, hagiografia, dzieje pasjonistów w Polsce.
Habilitował się w 1975 r. na podstawie pracy „Papiestwo – Polska 1548-1563”. W roku 1976 został powołany na stanowisko docenta w Katedrze Dziejów Teologii. Od tego roku został również kierownikiem tej katedry. W semestrze zimowym na przełomie lat 1980/1981 przebywał jako visiting professor w Kanadzie, gdzie wykładał historię Kościoła polskiego w Newman College w Edmontonie.
Obok dydaktyki niemało czasu poświęcił Ksiądz Profesor działalności organizacyjnej i administracyjnej w KUL. W latach 1977-1980 był duszpasterzem domu akademickiego na Poczekajce oraz ojcem duchownym konwiktu księży studentów KUL. W latach 1977-1979 był prodziekanem Wydziału Teologii. W roku akademickim 1976/1977 był kierownikiem Instytutu Historii Kościoła. Wreszcie w latach 1981-1983 był prorektorem KUL do spraw młodzieży. W trudnym okresie stanu wojennego towarzyszył represjonowanej młodzieży odwiedzając aresztowanych, towarzysząc na salach sądowych tym, przeciw którym toczyły się procesy polityczne. Organizował czynną pomoc tym, którzy jej potrzebowali. Z tego powodu cieszył się ogromnym zaufaniem i szacunkiem młodzieży.
W 1984 roku, za pozwoleniem władz KUL, nawiązał współpracę z Polskim Instytutem Historycznym w Rzymie (finansowanym przez Fundację Lanckorońskich). W październiku 1987 r. objął w tym Instytucie funkcję wiceprezesa odpowiedzialnego za prace badawcze i wydawnicze.
W 1986 r. został profesorem KUL, a wiosną 1998 r. otrzymał stanowisko profesora zwyczajnego. Od 1985 do 2004 r. był członkiem Papieskiego Komitetu Nauk Historycznych w Watykanie, w latach 1985-1994, jako wiceprzewodniczący Polskiego Instytutu Historycznego w Rzymie, zapoczątkował wydawanie serii Acta Nuntiaturae Polonae (1990-94, wyd. 10 tomów).
Był wieloletnim członkiem zarządu polskiej prowincji pasjonistów (w latach 1994-1998 prowincjałem). Członkiem Lubelskiego Towarzystwa Naukowego i Towarzystwa Naukowego KUL, Akademii św. Karola w Watykanie i Komisji Dziejów Reformacji przy Komitecie Nauk Historycznych PAN. Do 2004 r. był konsultorem Komisji Nauki Wiary (Sekcja Historyczna) przy Episkopacie Polski.
Po zakończeniu piastowania urzędu prowincjała zamieszkał w klasztorze pasjonistów w Przasnyszu.
Zmarł 24 marca 2009 r. po długiej i ciężkiej chorobie w klasztorze pasjonistów w Łodzi. Msza Święta pogrzebowa została odprawiona 26 marca w Rawie Mazowieckiej.
WSPÓŁPRACA
