ks. Franciszek Blachnicki

Ur. 24 marca 1921 r. w Rybniku na Śląsku, zm. 27 lutego 1987 r. w Carlsbergu w Niemczech Zachodnich.

 

Był uczestnikiem wojny obronnej we wrześniu 1939 r.,  a następnie konspiracji antyhitlerowskiej, za co został aresztowany i uwięziony w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu. Za działalność konspiracyjną przeciw hitlerowskiej Rzeszy został skazany na karę śmierci przez ścięcie, ale po 4 miesiącach oczekiwania na wykonanie wyroku został ułaskawiony, a karę śmierci zamieniono na 10 lat więzienia.

 

W 1945 r. wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie, równocześnie był studentem Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, magisterium uzyskał w 1950 r. W latach 1950-1956 pracował jako wikariusz w parafiach diecezji katowickiej. Od 1956 do 1961 r. był pracownikiem Kurii Diecezjalnej w Katowicach i redakcji tygodnika „Gość Niedzielny”. W 1961 r. został aresztowany i skazany na 13 miesięcy więzienia w zawieszeniu na trzy lata. W 1963 r. po raz pierwszy poprowadził rekolekcje zamknięte „Oazy Dzieci Bożych”, które uznawane są za początek Ruchu Światło – Życie.

 

W latach 1961-1965 studiował na Sekcji Teologii Pastoralnej Wydziału Teologicznego KUL. W 1962 r. został zatrudniony na KUL jako asystent, a następnie adiunkt, a od 1972 do 1976 prowadził zajęcia zlecone. Był jednym z twórców Instytutu Teologii Pastoralnej.

Doktorat uzyskał w 1965 r., ukończona w 1973 r. habilitacja z teologii pastoralnej nie została zatwierdzona przez władze komunistyczne. W latach 1966 - 1967 pełnił funkcję wicedyrektora Konwiktu Księży Studentów KUL.

 

Od grudnia 1981 r. przebywał na emigracji, początkowo w Rzymie, a od 1982 r. w polskim ośrodku „Marianum” w Carlsbergu, gdzie zorganizował Międzynarodowe Centrum Ewangelizacji Światło-Życie.

 

Główne zainteresowania naukowe: personalistyczno - eklezjologiczna koncepcja teologii pastoralnej w oparciu o naukę Soboru Watykańskiego II, katechetyka fundamentalna i teologia pastoralna ogólna.