Marian Leon Fulman urodził się 27 marca 1866 r. w Starym Mieście k. Konina. Od 1882 r. studiował w Diecezjalnym Seminarium Duchownym we Włocławku, a następnie w Akademii Duchownej w Petersburgu (1886 – 1890). W 1889 r. przyjął święcenia kapłańskie.
Po zakończeniu studiów przez pięć lat wykładał teologię dogmatyczną i liturgikę we Włocławku. Wkrótce patriotyczną postawą naraził się władzom carskim, za co najpierw został pozbawiony praw do nauczania, a następnie osadzony w więzieniu na Pawiaku. Tam skazany na pięć lat zsyłki w Niżnym Nowogrodzie. Po blisko roku zesłania został zwolniony dzięki amnestii ogłoszonej w związku z koronacją Mikołaja II.Po powrocie na ziemie polskie zaangażowany w pracę duszpasterską a także w działalność Ligi Narodowej. W 1905 r. został wybrany na posła do Dumy Państwowej.
17 listopada 1918 r. w Warszawie został wyświęcony na biskupa lubelskiego. Brał aktywny udział w organizacji KUL. Został mianowany delegatem Episkopatu Polski przy Uniwersytecie (1918-1939) oraz jego pierwszym kanclerzem (1928-1933), a następnie wielkim kanclerzem (1928-1939). W początku okupacji aresztowany pod fikcyjnym zarzutem gromadzenia broni. W listopadzie 1939 r. skazany przez Niemców na karę śmierci, którą zamieniono na obóz koncentracyjny w Sachsenhausen. Zwolniony dzięki staraniom papieża Piusa XII. W latach 1940-1945 internowany w Nowym Sączu, skąd potajemnie kierował diecezją.
9 listopada 1931 r. został odznaczony wielką wstęgą z gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.
9 lutego 1945 r. powrócił do Lublina, ale jego stan zdrowia od dłuższego czasu był już bardzo poważny. Zmarł 18 grudnia 1945 r. Pochowany został w grobowcu biskupów lubelskich pod katedrą św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty.