Helmut Kohl urodził się 3 kwietnia 1930 r. w Ludwigshafen. Pochodzi z mieszczańskiej rodziny, w której silne były tradycje konserwatywne i przywiązanie do wiary katolickiej. Jego starszy brat zginął podczas II wojny światowej. Sam Helmut Kohl został wprawdzie pod koniec wojny powołany do służby pomocniczej w Wehrmachcie, ale nie musiał walczyć. W 1950 r. rozpoczął studia prawnicze we Frankfurcie nad Menem. Po roku przeniósł się na Uniwersytet w Heilderbergu gdzie, studiował historię i nauki polityczne. Po ukończeniu studiów, w 1956 r. rozpoczął pracę naukową w Instytucie Alfreda Webera przy Uniwersytecie w Heilderbergu. Po dwóch latach zdobył doktorat w dziedzinie nauk humanistycznych. Pozwoliło mu to na powrót do rodzinnego miasta i objęcie funkcji kierowniczych w zakładach przemysłowych.
Pracę zawodową Kohl łączył z działalnością polityczną, która pociągała go od najmłodszych lat. W 1953 r. wstąpił do CDU. W 1966 r. został jego przewodniczącym w Nadrenii – Palatynacie, a także członkiem zarządu federalnego. 19 maja 1969 r. został premierem Nadrenii – Palatynatu. Doprowadził wówczas do przeprowadzenia reformy terytorialnej oraz powstania Uniwersytetu Terwir – Kaiserlsautern. W 1973 r. objął funkcję przewodniczącego CDU, by sprawować ją przez 25 lat. Do końca lat siedemdziesiątych pozostawał jednym z liderów konserwatywnej opozycji w Bundestagu. 1 października 1982 r., wobec zawiązania nowej międzypartyjnej koalicji Helmut Kohl został nominowany kanclerzem RFN. Już w pierwszych latach sprawowania funkcji doprowadził do poprawy stosunków niemiecko – francuskich, co miało ważne znaczenie w procesie jednoczenia Europy. Wobec upadku muru berlińskiego 9 listopada 1989 r. Kohl wbrew opiniom niektórych środowisk w Niemczech dążył szybkiego do podpisania z NRD układu o unii monetarnej, gospodarczej i społecznej. Dzięki jego zabiegom mocarstwa zwycięskie w II wojny światowej wyraziły zgodę na zjednoczenie Niemiec i włączenie terytorium dawnej NRD do NATO. 17 stycznia 1991 r. został pierwszym kanclerzem zjednoczonego kraju. Jego polityka zagraniczna, uznanie granicy na Odrze i Nysie Łużyckiej oraz poparcie dla polskiego członkostwa w NATO i Unii Europejskiej zaowocowało znaczną poprawą relacji między naszymi krajami.

Zmarł 16 czerwca 2017 r. w Ludwigshafen.