Bp Jan Śrutwa
REKTOR (01.09.1988-31.08.1989)
PROREKTOR (1983-1984)
Urodził się 1 grudnia 1940 r. w Majdanie Górnym k. Tomaszowa Lubelskiego. Po skończeniu szkoły średniej w Tomaszowie Lubelskim i uzyskaniu matury w 1958 r. wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Lublinie. Jako alumn seminarium odbył w latach 1958-1964 studia filozoficzno-teologiczne na Wydziale Teologicznym KUL. 31 maja 1964 r. otrzymał święcenia kapłańskie z rąk bpa Piotra Kałwy. Po pięciu latach wikariatu w parafii Garbów rozpoczął w 1969 r. studia specjalistyczne w zakresie historii Kościoła w Instytucie Historii Kościoła KUL. W tym też roku uzyskał magisterium z teologii. W 1971 r. uzyskał licencjat z historii Kościoła, a w 1973 r. doktorat. W latach 1973-1975 przebywał na studiach uzupełniających w Pontificio Istituto di Archeologia Cristiana w Rzymie, gdzie uzyskał licencjat z archeologii.
W KUL został zatrudniony w 1972 r. na stanowisku asystenta stażysty. Po uzyskaniu doktoratu był kolejno asystentem (1975-1976), starszym asystentem (1976-1977) i adiunktem (1977-1981). W 1979 r. habilitował się, a w dwa lata później (1981) otrzymał stanowisko docenta i objął kierownictwo Katedry Historii Kościoła w Starożytności. W tym czasie, równocześnie z obowiązkami na uczelni, piastował odpowiedzialne funkcje w diecezji lubelskiej – był prefektem studiów (1975-1976), a później wicerektorem (1976-1981) Wyższego Seminarium Duchownego. W roku akademickim 1980-1981 był na KUL-u kierownikiem Instytutu Historii Kościoła. W latach. 1981-1983 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Teologicznego. Zajmował się wtedy głównie tzw. kursem niższym teologii B (czyli studentami świeckimi tego Wydziału). Jesienią 1983 r. został wybrany prorektorem KUL. Do jego kompetencji należały sprawy młodzieżowe. Urząd prorektora uczelni sprawował przez rok, to jest do czasu nominacji biskupiej. Sakrę biskupią otrzymał 1 października 1984 r. z rąk Prymasa Polski i został biskupem pomocniczym diecezji lubelskiej. Wówczas zrezygnował ze wszystkich funkcji administracyjnych w KUL, zachowując jedynie etat kierownika Katedry Historii Kościoła w Starożytności. W niedługim jednak czasie powierzono mu zaszczytne, a zarazem bardzo odpowiedzialne stanowisko w hierarchii uczelni. Kiedy z powodu choroby na rok przed upływem drugiej kadencji ustąpił ze stanowiska rektora bp Piotr Hemperek, 30 czerwca 1988 r. Senat Akademicki KUL wybrał na to stanowisko bpa Śrutwę. Wprawdzie okres rektoratu bpa Śrutwy był krótki, jednak należy pamiętać, że był to czas przełomowy w dziejach naszej Ojczyzny. Wymagało to poniesienia niemało trudów i starań o normalne funkcjonowanie uczelni i dostosowania się do zmieniającej się rzeczywistości. Był to czas „okrągłego stołu”, nowych wyborów do Sejmu, przyjęcia ustawy sejmowej o stosunku Państwa do Kościoła, a nade wszystko pogłębiających się kłopotów finansowych. Należało podjąć pewne decyzje oszczędnościowe, ale pomimo tego uczelnia funkcjonowała normalnie. Władze KUL-u potrafiły włączyć się w proces zachodzących zmian, i to tak, że nie ucierpiała na tym ani dydaktyka, ani działalność naukowa. Kontynuowano rozpoczętą już wcześniej rozbudowę zaplecza lokalowego uczelni (m.in. budowę nowego akademika). Zaczęto myśleć o utworzeniu nowych kierunków studiów, czego dowodem było powołanie, na wniosek rektora, Sekcji Filologii Słowiańskiej na Wydziale Nauk Humanistycznych. Jeszcze przed wakacjami w 1989 r. otrzymał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego. Zgodnie ze statutem uczelni w przewidzianym terminie odbyły się wybory rektora na nową kadencję – 18 maja 1989 r. wybrano ponownie bpa Śrutwę, ale elekt wyboru nie przyjął. Kadencja rektorska zakończyła się 31 sierpnia 1989 r.
Kiedy 25 marca 1992 r. na mocy bulli Totus tuus Poloniae populus papieża Jana Pawła II nastąpiła w Polsce reorganizacja struktur administracyjnych Kościoła, powstała między innymi nowa diecezja zamojsko-lubaczowska, której pierwszym ordynariuszem został ustanowiony bp J. Śrutwa. Stanęło więc przed nim nowe zadanie zorganizowania całej struktury administracyjnej i duszpasterskiej Kościoła lokalnego. Ponadto ponownie został wybrany przez Konferencję Episkopatu Polski przewodniczącym Komisji ds. Sztuki Kościelnej. Natomiast w 1995 r. papież Jan Paweł II powołał go na konsultora Papieskiej Komisji ds. Dóbr Kulturalnych Kościoła. Dnia 21 maja 1997 r. został powołany na członka tejże Komisji.
Ostatnio opublikował z zakresu swej specjalizacji Studia z dziejów Kościoła w starożytności (Lublin 1999). W 2000 r. uzyskał tytuł profesora zwyczajnego.
WSPÓŁPRACA
