Alvin Plantinga urodził się w 1932 r. w Ann Arbor w stanie Michigan, w rodzinie o holenderskich i fryzyjskich korzeniach. Studia rozpoczął w Calvin College w Grand Rapids. Chociaż dzięki otrzymanemu stypendium mógł je kontynuować na Uniwersytecie Harvarda, to biorąc pod uwagę charakter wykształcenia filozoficznego w Calvin College, zdecydował się tam pozostać. Studia wyższego stopnia podjął na Uniwersytecie Michigan w Ann Arbor, lecz w poszukiwaniu filozofii w tradycyjnym stylu, rozważającej doniosłe życiowo zagadnienia, przeniósł się na Uniwersytet Yale, gdzie uzyskał stopień doktora w 1958 r. i rozpoczął pracę akademicką. Wkrótce jednak przyjął propozycję posady akademickiej w mało znanym Uniwersytecie Stanowym Wayne w Detroit.

Z perspektywy czasu Plantinga uznał tę zaskakującą decyzję za niezwykłe ważną z punktu widzenia własnego rozwoju filozoficznego. Tak się bowiem złożyło, że na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych w tym prowincjonalnym uniwersytecie powstało niezwykle silne środowisko filozofii analitycznej, składające się z intensywnie i ściśle współpracujących ze sobą postaci, takich jak R. Cartwright, H. N. Castaneda, E. L. Gettier III, K. Lehrer i R. C. Sleigh. To właśnie wówczas, jak sam podkreślał, nauczył się precyzyjnego i drobiazgowego uprawiania filozofii w sposób typowo analityczny. w 1963 r. Plantinga powrócił jako profesor do macierzystej uczelni, czyli do Calvin College, uzasadniając to potrzebą rozwijania swoich poglądów filozoficznych w kontekście typowo chrześcijańskim.

W tym okresie ukazały jego pierwsze książki — God and Other Minds: A Study of the Rational Justification of Belief in God (1965), The Nature of Necessity (1974) i God, Freedom, and Evil (1974, przekład polski 1995) — oraz cały szereg ważnych artykułów i wykładów. Po prawie dwóch dekadach intensywnej pracy naukowej i dydaktycznej w Calvin College, Plantinga objął w 1982 r. katedrę filozofii na Uniwersytecie Notre Dame, gdzie przez wiele lat kierował też Centrum Filozofii Religii. Lata wytężonej pracy na tym prestiżowym katolickim uniwersytecie zaowocowały trzytomowym opus magnum z pogranicza epistemologii i filozofii religii — Warrant: The Current Debate (1993), Warrant and Proper Function (1993) i Warranted Christian Belief (2000) — oraz książkowymi dyskusjami z Michaelem Tooleyem (Knowledge of God, 2008) i Danielem Dennettem (Science and Religion: Are They Compatible?, 2010, przekład polski 2014). Już po przejściu na emeryturę ukazała się też szeroko dyskutowana monografia Plantingi Where the Conflict Really Lies: Science, Religion, and Naturalism (2011) oraz zwięzłe i popularne ujęcie jego poglądów na temat racjonalności i zasadności tez religii chrześcijańskiej (Knowledge and Christian Belief, 2015).

Za swoje dokonania i osiągnięcia profesor Plantinga był wielokrotnie nagradzany i wyróżniany. Do najbardziej zaszczytnych należą: nagroda im. Nicholasa Reschera za wkład do filozofii systematycznej (2012) oraz nagroda Templetona (2017). W uzasadnieniu tego drugiego, niezwykle prestiżowego wyróżnienia napisano, że Plantinga jest amerykańskim uczonym, którego wnikliwe i ścisłe publikacje ukazujące się od ponad pół wieku uczyniły teizm — przekonanie o istnieniu boskiej rzeczywistości lub Boga — poważnym stanowiskiem w obrębie filozofii akademickiej.