Od 1959 r. wykłady kursoryczne z homiletyki w KUL prowadził ks. R. Rak. W roku akademickim 1962/1963 zajęcia te przejął ks. L. Kuc, który prowadził także wykłady monograficzne i proseminarium z homiletyki. W 1996 r. ks. L. Kuc przeniósł się na ATK w Warszawie, a jego miejsce zajęli ks. R. Zielasko i ks. W. Witkowski CSSR. Po powstaniu Instytutu Teologii Pastoralnej w KUL w 1968 roku stworzono także specjalizację homiletyki, na której, obok wyżej wymienionych, wykłady podjęli także ks. J. Kudasiewicz i ks. M. Brzozowski. Rada Wydziału Teologicznego 5 czerwca 1970 roku powołała na kuratora Katedry Homiletyki ks. S. Łacha. Decyzja ta była usankcjonowaniem trwającej od kilku lat owocnej współpracy biblistów i homiletów. Fakt ten został podkreślony jeszcze bardziej gdy w 1972 obowiązki kuratora Katedry Homiletyki podjął ks. J. Kudasiewicz. Funkcję tę pełnił on aż do 1982 roku. W międzyczasie pojawiają się trudności kadrowe spowodowane rezygnacją ks. Zielaskiego (1972 r.) oraz śmiercią ks. Witkowskiego (27.08.1973). Trudności te nie przeszkodziły jednak w dalszym rozwoju działalności dydaktyczno-naukowej w ramach specjalizacji homiletycznej. Poszerzający się zakres badań naukowych oraz wzrastająca liczba studentów stworzyły konieczność zatrudnienia nowych pracowników. W 1976 roku pracę w Katedrze Homiletyki rozpoczął ks. J. Pracz, który w swoich badaniach podejmował przede wszystkim problematykę związaną z komunikacyjnym aspektem posługi słowa Bożego w Kościele. W 1981 r. przewód habilitacyjny na podstawie rozprawy: Kulturowe i historyczne uwarunkowania kaznodziejstwa Tomasza Młodziankowskiego (Lublin 1980) przeprowadził ks. M. Brzozowski i w 1982 r. objął kierownictwo Katedry Homiletyki. Ks. M. Brzozowski specjalizował się w pracach historycznych. Jednocześnie wkładał wiele wysiłku w odnowienie kościelnej posługi słowa Bożego, wskazując na silny związek autentycznego przepowiadania z wiernością teologii soborowej i posoborowej. Wynikiem tych badań są liczne publikacje, kilkadziesiąt prac dyplomowych powstałych na seminarium z homiletyki oraz praca zbiorowa: Z zagadnień współczesnej homiletyki (red. W. Przyczyna, Kraków 1993). Część wykładów prowadzonych dotychczas przez ks. Brzozowskiego podejmuje w ramach zajęć zleconych początkowo ks. H. Simon, a od 1992 r. ks. W. Przyczyna. Po przedwczesnej śmierci ks. M. Brzozowskiego (29.11.1991) wykłady z historii kaznodziejstwa podejmuje ks. J. Szczypa, a zagadnienia związane z teologią słowa Bożego, teologią przepowiadania i teologią homilii prowadzi ks. W. Przyczyna. Kuratorem Katedry Homiletyki ponownie zostaje wówczas ks. J. Kudasiewicz. Główne kierunki badań prowadzonych w ramach specjalizacji homiletycznej mają wtedy charakter interdyscyplinarny: biblijno-homiletyczny. W ten sposób realizowano soborowe postulaty dotyczące biblijnego odnowienia przepowiadania (por. KO 21-22) opracowując przy tym przepowiadanie oparte na trudniejszych tekstach Nowego Testamentu. Owocem tych badań było kilkadziesiąt prac dyplomowych i liczne publikacje, wśród których na szczególną uwagę zasługuje praca zbiorowa: Biblia w przepowiadaniu chrześcijańskim (red. J. Kudasiewicz, Lublin 1991). Od 1994 r. kuratorem Katedry Homiletyki zostaje ks. A. Weiss.

W 1996 r. na kierownika Katedry Homiletyki powołany został ks. W. Głowa, który prowadził przede wszystkim badania związane z liturgią jako miejscem i źródłem przepowiadania, homilią obrzędową oraz przepowiadaniem hagiograficznym. Od tego czasu ks. W. Głowa był promotorem wielu rozpraw doktorskich z homiletyki. Promotorami prac doktorskich z homiletyki byli w tym czasie także ks. R. Kamiński oraz ks. S. Bielecki. W 1998 r. umowę z KUL rozwiązuje ks. J. Pracz, a jego miejsce zajmuje ks. W. Broński, który prowadzi zajęcia związane z retoryką, teorią komunikacji, formacją homiletyczną oraz dydaktyką homiletyki. W 2000 roku ks. W. Przyczyna przeprowadził przewód habilitacyjny. Rok później odchodzi z KUL poświęcając się pracy w PAT w Krakowie, w której od 1990 r. był dyrektorem Studium Homiletycznego. Zajęcia prowadzone przez niego w KUL zostają w 2001 r. powierzone ks. S. Dykowi, który w swoich badaniach naukowych i pracy dydaktycznej skupia się na homiletyce materialnej, homiletyce fundamentalnej oraz teologii ewangelizacji. W 2007 r. przewód habilitacyjny przeprowadził ks. Broński, a specjalizacja homiletyczna wzbogaciła się o nową Katedrę Komunikacji Religijnej prowadzoną pod jego kierownictwem. W roku 2008 przewód habilitacyjny przeprowadził ks. S. Dyk, zaś w roku 2009 zostało mu powierzone nowo utworzonej Katedry Homiletyki Materialnej. W tym też roku katedra prowadzona przez ks. W. Głowę została przekształcona w Katedrę Homiletyki Fundamentalnej. Od roku 2006 w Katedrze Homiletyki pracę podjęli: ks. L. Pintal, który przejął zajęcia prowadzone do tej pory przez ks. J. Sikorę poświęcone literaturze jako źródłu kaznodziejstwa, ks. A. Krasowski, który zastąpił ks. J. Szczypę i prowadzi wykłady na temat historii kaznodziejstwa oraz M. Wyrostkiewicz, który prowadzi wykład poświęcony społecznym uwarunkowaniom przepowiadania.

Istotne zmiany w składzie osobowym specjalizacji homiletyki dokonały się na przełomie lat 2011-2014. Po przejściu ks. W. Brońskiego na Wydział Prawa i Administracji (2011 r.) oraz po odejściu ks. W. Głowy na emeryturę (2012 r.) jedynym samodzielnym pracownikiem specjalizacji homiletyki pozostał ks. S. Dyk. Z tego też względu w 2014 roku zredukowano liczbę funkcjonujących w ramach specjalizacji katedr do jednej, która otrzymała nazwę Katedra Homiletyki. Jej kierownikiem został ks. S. Dyk. W tym samym roku ze specjalizacji homiletyki odeszli M. Wyrostkiewicz oraz ks. A. Krasowski. W miejsce ks. Krasowskiego zatrudniony został ks. M. Klementowicz. Od 2022 pracownikiem Katedry jest ks. dr Damian Chrzanowski.