Nasz umiłowany Ojciec Święty błogosławi nam z okna domu Ojca*

„Pójdź za Mną!” (J 21, 22) - to ostatnie słowa, jakie zmartwychwstały Pan skierował do Piotra, którego wybrał, aby pasł Jego owce. „Pójdź za Mną!” - te zwięzłe słowa Chrystusa można uznać za klucz do zrozumienia przesłania, które płynie z życia naszego nieodżałowanego i umiłowanego papieża Jana Pawła II, którego ciało składamy dzisiaj do ziemi jako ziarno nieśmiertelności - z sercem przepełnionym smutkiem, ale również radosną nadzieją i głęboką wdzięcznością.

Takie są uczucia naszej duszy, bracia i siostry w Chrystusie obecni na placu św. Piotra, na sąsiadujących z nim ulicach i w różnych innych miejscach Rzymu, wypełnionych w tych dniach nieprzeliczoną, milczącą i modlącą się rzeszą ludzi. W imieniu Kolegium Kardynalskiego pragnę skierować wyrazy szacunku do przywódców państw, rządów i delegacji z różnych krajów. Witam władze lokalne i przedstawicieli Kościołów i wspólnot chrześcijańskich, jak również różnych religii. Pozdrawiam arcybiskupów, biskupów, kapłanów, osoby zakonne i wiernych przybyłych z wszystkich kontynentów. W szczególny sposób witam młodzież, którą Jan Paweł II zwykł nazywać przyszłością i nadzieją Kościoła. Moje pozdrowienie kieruję też do tych wszystkich, którzy w różnych częściach świata za pośrednictwem radia i telewizji uczestniczą w tej uroczystej ceremonii pożegnania umiłowanego Ojca Świętego.
„Pójdź za Mną!” - jako młody student Jan Paweł II pasjonował się literaturą, teatrem, poezją. Kiedy pracował w zakładzie chemicznym, otoczony i zagrożony przez nazistowski terror, usłyszał głos Pana: Pójdź za Mną! W tym bardzo szczególnym kontekście zaczął czytać dzieła filozoficzne i teologiczne, a następnie wstąpił do seminarium duchownego, które w podziemiu otworzył kardynał Sapieha. Po wojnie mógł uzupełnić swoje studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W swoich listach do kapłanów i w autobiograficznych książkach wielokrotnie mówił nam o sakramencie święceń kapłańskich, które otrzymał 1 listopada 1946 roku. W tekstach tych Jan Paweł II interpretuje swoje kapłaństwo przede wszystkim na podstawie trzech zdań, które wypowiedział Pan. „Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał” (J 15, 16). Drugie zdanie jest takie: „Dobry pasterz daje życie swoje za owce” (J 10, 11). I w końcu: „Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Trwajcie w miłości mojej!” (J 15, 9). W tych trzech zdaniach możemy odczytać całą duszę naszego Ojca Świętego. Rzeczywiście niestrudzenie udawał się do wszelkich miejsc, aby przynieść owoc, ten owoc, który trwa. Wstańcie, chodźmy! - taki jest tytuł jego przedostatniej książki. „Wstańcie, chodźmy!” - tymi słowami budził naszą zmęczoną wiarę, budził ze snu wczorajszych i dzisiejszych uczniów. „Wstańcie, chodźmy!” - mówi nam również dzisiaj. W swoim codziennym oddaniu się w służbę Kościołowi, przede wszystkich w okresie trudnych prób ostatnich miesięcy, Ojciec Święty do końca wypełnił swoje kapłańskie powołanie. W ten sposób stawał się jednym z Chrystusem, Dobrym Pasterzem, który kocha swoje owce. A wreszcie: „Trwajcie w miłości mojej!”. Papież, który wychodził na spotkanie wszystkich ludzi, dla wszystkich otwierał swoje serce i wszystkim potrafił przebaczać, wypowiada do nas również dzisiaj słowa, które są echem słów Pana: Trwając w miłości Chrystusa, w Jego szkole uczymy się sztuki prawdziwej miłości.

„Pójdź za Mną!” W lipcu 1958 roku dla młodego kapłana Karola Wojtyły rozpoczął się nowy etap drogi z Panem i podążania śladami Pana. Jak zwykle, wraz z grupą młodych miłośników kajakarstwa, Karol udał się na wspólne wakacje nad jeziora mazurskie. Wziął jednak ze sobą list, który zawierał zaproszenie na spotkanie z Prymasem Polski kardynałem Stefanem Wyszyńskim, i mógł odgadnąć cel tej wizyty: swoją nominację na biskupa pomocniczego diecezji krakowskiej. Porzucenie nauczania uniwersyteckiego, inspirującej wspólnoty z młodymi ludźmi, wielkiego sporu intelektualnego o poznanie i interpretację tajemnicy człowieka - sporu, który był jednocześnie okazją do tego, by proponować światu chrześcijańskie wyjaśnianie naszego bytu - wszystko to musiało Mu się wydawać utratą samego siebie, utratą tego, co stanowiło ludzką tożsamość tego młodego kapłana. „Pójdź za Mną!” - Karol Wojtyła wyraził zgodę, słysząc w wezwaniu Kościoła głos Chrystusa. Później zaś uświadomił sobie, jak bardzo prawdziwe są słowa Pana: „Kto będzie się starał zachować swoje życie, straci je; a kto je straci, zachowa je” (Łk 17, 33). Wszyscy dobrze wiemy, że nasz Papież nigdy nie pragnął zachować swego życia, nie chciał zatrzymać go dla siebie; pragnął oddać siebie bez zastrzeżeń, aż do ostatniej chwili, dla Chrystusa, a zatem również dla nas. Właśnie w ten sposób doświadczył, że wszystko to, co oddał w ręce Pana, powróciło do Niego na nowo: miłość do słowa, do poezji, do literatury była istotną częścią jego duszpasterskiej misji, czyniąc przepowiadanie Ewangelii świeżym, aktualnym, atrakcyjnym, zwłaszcza wtedy, gdy jest ona znakiem sprzeciwu.

* Homilia wygłoszona podczas Mszy Świętej pogrzebowej Papieża Jana Pawła II (Watykan, plac św. Piotra, 8 IV 2005).

Strona 1 z 2 :: Idź do strony: [1] 2

„Pójdź za Mną!” W październiku 1978 roku Kardynał Wojtyła ponownie słyszy głos Pana. Powtarza się dialog z Piotrem, który przypomina dzisiejsza Ewangelia: „Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie [...]? [...] Paś owce moje!” (J 21, 15-19). Na pytanie Pana: „Karolu, czy miłujesz Mnie?”, Arcybiskup Krakowa odpowiedział z głębi swego serca: „Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham” (J 21, 17). Miłość do Chrystusa była siłą przenikającą całe życie naszego umiłowanego Ojca Świętego; wie o tym każdy, kto widział, jak Ojciec Święty się modli, kto słyszał, jak przemawia. Dzięki temu głębokiemu zakorzenieniu w Chrystusie Jan Paweł II mógł nieść ciężar, który przekracza czysto ludzkie siły: mógł być pasterzem trzody Chrystusa, Jego Kościoła powszechnego. Nie możemy w tej chwili szczegółowo mówić o treści tego jakże bogatego pontyfikatu. Chciałbym jedynie odczytać dwa fragmenty dzisiejszej liturgii, gdyż są w nich obecne centralne elementy Jego przepowiadania. W pierwszym czytaniu św. Piotr - a wraz z nim Papież - mówi nam: „Przekonuję się, że Bóg naprawdę nie ma względu na osoby. Ale w każdym narodzie miły jest Mu ten, kto się Go boi i postępuje sprawiedliwie. Posłał swe słowo synom Izraela, zwiastując im pokój przez Jezusa Chrystusa. On to jest Panem wszystkich” (Dz 10, 34-36). W drugim zaś czytaniu św. Paweł - a wraz z nim nasz zmarły Papież - z naciskiem wzywa nas: „Przeto, bracia umiłowani, za którymi tęsknię - radości i chwało moja! - tak trwajcie mocno w Panu, umiłowani!” (Flp 4, 1).

„Pójdź za Mną!” Zlecając Piotrowi troskę o swoją owczarnię, Chrystus przepowiada zarazem jego męczeństwo. W tych słowach, które kończą i podsumowują dialog o miłości i o posłaniu pasterza powszechnego, Pan odsyła nas do innego dialogu, który odbył się w czasie Ostatniej Wieczerzy. Jezus powiedział wówczas: „Dokąd Ja idę, wy pójść nie możecie” (J 13, 33). „Rzekł do Niego Szymon Piotr: «Panie, dokąd idziesz?». Odpowiedział Mu Jezus: «Dokąd Ja idę, ty teraz za Mną pójść nie możesz, ale później pójdziesz»” (J 13, 36). Po Ostatniej Wieczerzy Jezus idzie na krzyż, idzie ku zmartwychwstaniu - wkracza w misterium paschalne; Piotr nie może na razie iść za Nim. Teraz - po zmartwychwstaniu - nadszedł ten moment, nadeszło owo „później”. Pasąc trzodę Chrystusa, Piotr wkracza w misterium paschalne, zmierza ku krzyżowi i ku zmartwychwstaniu. Pan mówi o tym tymi słowami: „Gdy byłeś młodszy, opasywałeś się sam i chodziłeś, gdzie chciałeś. Ale gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a inny cię opasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz” (J 21, 18). W pierwszym okresie swojego pontyfikatu Ojciec Święty, młody i pełen sił, pod kierunkiem Chrystusa szedł aż po krańce świata. Później jednak coraz głębiej uczestniczył w cierpieniu Chrystusa, coraz lepiej rozumiał prawdę słów: „Inny cię opasze” i właśnie w tej wspólnocie z cierpiącym Panem niestrudzenie i z nowym zapałem głosił Ewangelię, tajemnicę miłości, która realizuje się aż do końca (por. J 13, 1).

Jan Paweł I pozostawił nam interpretację misterium paschalnego jako misterium Bożego miłosierdzia. W swojej ostatniej książce pisze, że granicą wyznaczoną złu „jest ostatecznie Boże miłosierdzie”. A zastanawiając się nad zamachem na swoje życie, mówi: „Chrystus, cierpiąc za nas wszystkich, nadał cierpieniu nowy sens, wprowadził je w nowy wymiar, w nowy porządek: w porządek miłości [...]. Jest to cierpienie, które pali i pochłania zło ogniem miłości i wyprowadza nawet z grzechu wielorakie owoce dobra”. Ożywiany tą wizją, Papież cierpiał i kochał w komunii z Chrystusem i dlatego przesłanie Jego cierpienia i Jego milczenia było tak wymowne i owocne.
Boże miłosierdzie, najczystsze odbicie Bożego miłosierdzia, Ojciec Święty odnalazł w Matce Bożej. Utracił swoją własną mamę, kiedy miał zaledwie kilka lat, a przez to tym bardziej ukochał Matkę Boga. Słowa ukrzyżowanego Pana: „Oto Matka twoja!” (J 19, 27) słyszał jako skierowane wprost do siebie. I uczynił tak, jak umiłowany uczeń: przyjął Ją do głębi swego wnętrza (gr. eis ta idia, J 19, 27), mówiąc: „Totus Tuus”. I od Matki uczył się upodabniania się do Chrystusa.

Dla nas wszystkich niezatartym wspomnieniem pozostanie ostatnia niedziela Jego życia, kiedy to naznaczony cierpieniem raz jeszcze ukazał się w oknie Pałacu Apostolskiego i po raz ostatni udzielił błogosławieństwa Urbi et orbi. Możemy być pewni, że nasz umiłowany Papież stoi teraz w oknie domu Ojca, widzi nas i nam błogosławi. Tak, błogosław nam Ojcze Święty. Powierzamy Twoją umiłowaną duszę Matce Bożej, Twojej Matce, która prowadziła Cię każdego dnia, a teraz poprowadzi Cię do wiecznej chwały swego Syna, Jezusa Chrystusa, naszego Pana. Amen.

Tłum. z języka włoskiego Jarosław Merecki SDS

Strona 2 z 2 :: Idź do strony: 1 [2]