W amerykańskiej Social Work Education funkcjonuje wirtualny program: Asynchronous learning networks (ALNs), który rozwiązuje dwa podstawowe zagadnienia w edukacji osób, które studiują i odbywają praktyki w instytucjach pomocy społecznej oraz osób, które studiują i pracują zawodowo jako pracownicy socjalni czy asystenci rodziny. Są to: odległość (przestrzeń) i czas. Program kładzie szczególny nacisk na czas prowadzonej edukacji. Wykłady na odległość dla studentów nie muszą być zsynchronizowane i kompatybilne w określonym czasie z ich zajęciami. To pozwala na wyjątkową mobilność studentów w czasie i przestrzeni w ich pracy zawodowej, praktykach i odpowiedzialnej edukacji. Program ALNs jest także wykorzystywany przez prowadzących zajęcia. Dotychczasowe programy telewizyjne, live chats, videokonferencje prowadzone na odległość, ale w określonym czasie (synchronous), zastąpiono licznymi web pages, websites i electronic tools (asynchronous). Wirtualni goście, fora dyskusyjne, wymiana e-maili, publikacje tekstów, linki do profesjonalnych stron internetowych - to niektóre elementy ALNs. Program pozwala także prowadzić edukację wśród osób niepełnosprawnych, wśród pragnących podnosić kwalifikacje zawodowe czy uczestniczących w nauczaniu ciągłym. W ten sposób na przykład odbywają sie studia doktorskie w zakresie pracy socjalnej w University of Utah[1]. Taki program wpisuje się także w europejską koncepcję kształcenia do pracy socjalnej, promującą model rozwojowy[2]. Oczywiście program ten nie eliminuje całkowicie tradycyjnego systemu edukacji, ma jednakże zaszczepić w studentach - przyszłych pracownikach socjalnych możliwość, ale i konieczność korzystania z nowoczesnych technologii komunikacyjnych w ich pracy i aktywnym ciągłym uczeniu się. Obecność tych technologii w pracy socjalnej (ich charakter synchroniczny i asynchroniczny) jest bezsporna, idąca po linii determinizmu technologicznego Marshalla McLuhana (1911-1980)[3]. W światowych organizacjach pracowników socjalnych doczekała się odpowiednich standardów[4]. Ciągle jednak jest dyskusyjna, jeśli chodzi o ich wykorzystanie, tak w edukacji jak i w pracy z klientem-osobą w potrzebie. Na przestrzeni ostatnich 30 lat toczyły się liczne debaty o kompatybilności kultury pracy socjalnej i kultury nowych technologii. Z perspektywy czasu, można dziś powiedzieć, że wiele obaw nie sprawdziło się, inne ciągle pozostają do rozwiązania[5]. Warto zatem podejmować w panelach dyskusyjnych czy na kartach publikacji tematykę komputeryzacji codziennego życia, nowych technologii komunikacyjnych czy tzw. nowych mediów w pracy socjalnej, a jednocześnie nowych koncepcji czy nowego oblicza pracy socjalnej.

[1] Por. S. Sarnoff, Linking Social Work Students to the Wider World via an Asynchronous Learning Network, w: R. L. Beaulaurier, M. Haffley (ed.), Technology in Social Work Education and Curriculum: The High Tech, High Touch Social Work Educator, The Haworth Press, New York, London, Victoria 2005, s. 118-120.

[2] Por. E. Kantowicz, Praca socjalna w Europie. Inspiracje teoretyczne i standardy kształcenia, Wydawnictwo UWM, Olsztyn 2008, s. 180-183.

[3] Determinizm technologiczny zakłada, że wynalazki techniczne nieodmiennie prowadzą do zmiany kulturowej: kształtujemy nasze narzędzia, a one z kolei kształtują nas. Kanały komunikacyjne stanowią podstawową przyczynę kulturowej zmiany. Życie rodzinne, miejsce pracy, szkoła, opieka medyczna, przyjaźń, rytuały religijne, wypoczynek, polityka, czy interesująca nas praca socjalna – nie istnieje żaden obszar życia nietknięty przez technologię komunikacji.

[4]National Association of Social Workers and Association of Social Work Boards, Standards for Technology and Social Work Practice, http://www.aswb.org/pdfs/TechnologySWPractice.pdf (data odczytu 3 października 2012r.).

[5] Cnaan R. A., Introduction: Social Work Practice and Information Technology – An Unestablished Link, w: Cnaan R. A., Parsice P. (ed.), The Impact of Information Technology on Social Work Practice, The Haworth Press, New York, London 1989, s. 1-15; R. H. Rooney, E. Izaksonas, J. A. Macy, Reframing from Site Bias to Site Identity: Pedagogic Issues in Delivering Social Work Courses via Interactive Television, w: J. A. R. Coe, G. M. Menon (ed.), Computers and Information Technology in Social Work: Education, Training, and Practice, The Haworth Press, New York, London, Oxford 1999, s. 175-176.