„Wołajmy o miłosierdzie Boga samego dla współczesnego pokolenia!”

 

Na początku października 1978 roku, w rocznicę śmierci siostry Faustyny Kowalskiej, odbywało się w Ołtarzewie pod Warszawą sympozjum poświęcone Bożemu Miłosierdziu, organizowane już tradycyjnie przez księży pallotynów. Jego program był bardzo bogaty. W wielu referatach przygotowanych przez wybitnych polskich specjalistów - był wśród nich także referat księdza profesora Wincentego Granata – przybliżano kilkuset uczestnikom sympozjum tajemnicę Bożego Miłosierdzia. Ponieważ zwykle tym corocznym spotkaniom październikowym towarzyszyła nie tylko refleksja intelektualna, ale również żarliwa modlitwa do Bożego Miłosierdzia, zaplanowana była wówczas na zakończenie sympozjum pielgrzymka do grobu siostry Faustyny, spoczywającej w Łagiewnikach. Ku naszej radości przewodniczyć jej miał ówczesny arcypasterz diecezji krakowskiej - Ksiądz Kardynał Karol Wojtyła, wielki czciciel Bożego Miłosierdzia, który wszczął starania o rozpoczęcie procesu informacyjnego siostry Faustyny w roku 1965.

Wkrótce jednak rozeszła się wiadomość, że Jego udział w pielgrzymce nie będzie możliwy z powodu wyjazdu do Rzymu w związku ze śmiercią papieża Jana Pawła I. Po tej wiadomości podzieliłam się swoimi myślami z przyjaciółmi, że zapewne Kardynał Wojtyła zostanie wybrany papieżem. To przypuszczenie wyrosło z mojego częstego obcowania z Dzienniczkiem siostry Faustyny, ulubioną lekturą od młodości. Zapamiętałam stamtąd następujące zdanie: „Miłosierdzie Boże zatriumfuje nad światem”. Pomyślałam więc, że aby tak się stało, musi być ktoś na Stolicy Piotrowej, kto prawdę o Bożym Miłosierdziu szczególnie umiłował. Miałam jakieś przeczucie, że Kardynał Wojtyła, zamiast mówić do małej grupy czcicieli Bożego Miłosierdzia w czasie pielgrzymki do grobu siostry Faustyny, został wezwany, by prawdę tę rozgłaszać całemu światu.

O wyborze Arcybiskupa Krakowskiego na Stolicę Piotrową dowiedziałam się w kaplicy Domu Akademickiego przy ulicy Sławińskiego 8. Przyszłam na wieczorną Mszę Świętą. Ku memu zdumieniu w kaplicy nie było nikogo, choć wszystko już przygotowano do Najświętszej Ofiary. Paliły się nawet świece. Po chwili usłyszałam radosne okrzyki coraz bardziej zbliżające się do kaplicy. Wśród nich dobiegło moich uszu zdanie wyjaśniające całą
zagadkę: „Kardynał Wojtyła papieżem!”. Wspomniane okrzyki pochodziły od studentów - mieszkańców Domu Akademickiego, którzy przed Mszą Świętą udali się do świetlicy na dziennik telewizyjny. Uczestnicząc w Najświętszej Ofierze, wspólnie składaliśmy dzięki Ojcu Niebieskiemu za ten nadzwyczajny dar.

Trudno wyrazić radość i entuzjazm, jaki opanował serca Polaków. Nawet najbardziej smutne twarze promieniały. Wiele osób płakało ze szczęścia. Nie sposób też wypowiedzieć słowami tych niezliczonych refleksji i uczuć, jakie ciągle nurtują umysł i serce w związku z Papieżem Polakiem - od chwili wyboru aż po dzień dzisiejszy... Przede wszystkim jest to wdzięczność Bogu, który tak wielką łaskę nam raczył okazać...
Jest to również wdzięczność dla Jana Pawła II, który dzięki wierności Ewangelii stał się tym, kto może podjąć najważniejszą misję w Kościele...

Jest to też gorące, z głębi serca płynące „szczęść Boże” dla Ojca Świętego we wszystkich sprawach każdego dnia...

Jest to nieustanna modlitwa o wszystkie potrzebne Mu łaski...

 

* Dr hab. Grażyna Karolewicz, historyk Kościoła, emerytowany profesor KUL.

Strona 1 z 2 :: Idź do strony: [1] 2

Jest to wsłuchiwanie się w słowa Jego nauki, bo przecież to Chrystus przemawia do całej ludzkości przez Jana Pawła II. To On przypomina, co jest dla niej najważniejsze. To On zachęca, by przed Nim otwarto drzwi. To On wskazuje na możliwość rozwiązania wszystkich problemów ogólnoludzkich, narodowych, rodzinnych i indywidualnych. To On jeszcze raz zapewnia, że bez Niego nie było, nie ma i nie będzie nigdzie i nigdy trwałego pokoju, ładu, harmonii i miłości. To On przemawia do całej ludzkości pełnej cierpień, bólów, zagrożeń konfliktów, niepokojów i napięć słowami pełnymi mądrości, pokoju i miłości. On jest niewyczerpanym źródłem wszelkiej nadziei.

Niczego dziś światu tak nie brak, jak Miłosierdzia Bożego. Jest ono najskuteczniejszym lekarstwem na wszystkie nędze współczesnej chorej ludzkości.

Jakże potrzebna była encyklika Dives in misericordia, wydana już na początku trzeciego roku pontyfikatu Jana Pawła II! Przypomina ona prawdę o Miłosierdziu językiem współczesnego człowieka. Chciałabym z niej zacytować coś, co jest najważniejsze, najlepiej sformułowane, tchnące największą troską Papieża o każdego człowieka, najbardziej przekonujące - ale trudno dokonać wyboru. Każde zdanie jest na wagę złota, każde wydaje się najistotniejsze, godne przypomnienia i zapamiętania. Ale zatrzymajmy się przy ostatnim rozdziale tej wspaniałej encykliki. Czytamy tam: „Kościół nie może zapomnieć o modlitwie, która jest wołaniem o miłosierdzie Boga, wobec wielorakiego zła, jakie ciąży nad ludzkością i jakie jej zagraża. [...] Takim «wielkim wołaniem» winno być wołanie Kościoła naszych czasów do Boga o miłosierdzie, którego pewność głosi on i wyznaje w Chrystusie ukrzyżowanym i zmartwychwstałym, czyli w tajemnicy paschalnej.

[...] I stąd też trzeba, ażeby wszystko to, co zostało powiedziane w tym dokumencie na temat miłosierdzia, zamieniło się i zamieniało się stale w żarliwą modlitwę: w wołanie o miłosierdzie na miarę potrzeb i zagrożeń człowieka w świecie współczesnym. [...] Wołajmy o miłosierdzie Boga samego dla współczesnego pokolenia!” (pkt 15).

Tak wzywa do modlitwy zatroskany o świat Ojciec Święty, którym kieruje Chrystusowa miłość do ludzi i pragnienie „wszelkiego prawdziwego dobra dla każdego z nich i dla każdej ludzkiej wspólnoty, dla każdej rodziny, narodu, dla każdej grupy społecznej, dla młodzieży, dorosłych i rodziców, dla starych i chorych – dla wszystkich bez wyjątku”. Pragnie, „ażeby zabezpieczyć wszelkie prawdziwe dobro każdego, a uchylić i odsunąć wszelkie zło” (tamże).

Oby do tego wołania o Miłosierdzie Boże włączył się cały świat! Oby uznał swą winę, czynił pokutę i błagał Ojca Niebieskiego o przebaczenie! Oby w tym Miłosierdziu utonęły i wybielały jak śnieg niezliczone grzechy i zbrodnie!
„Ojcze Przedwieczny, ofiaruję Ci Ciało i Krew, Duszę i Bóstwo Najmilszego Syna Twego, a Pana naszego Jezusa Chrystusa, na przebłaganie za grzechy nasze i całego świata. Dla Jego bolesnej Męki, miej Miłosierdzie dla nas i całego świata” – brzmią słowa modlitwy siostry Faustyny. W Dzienniczku czytamy też: „Nie znajdzie ludzkość uspokojenia, dopóki nie zwróci się z ufnością do Miłosierdzia Mojego” – są to słowa samego Jezusa Chrystusa.
Niezapomniane to chwile, gdy ponad Krakowem zabrzmiał potężny, triumfalny dźwięk dzwonu Zygmunta w czasie wizyty Jana Pawła II. Było w tym coś niezwykłego. Zdawało się, że wzywa on do zmartwychwstania serc, do porzucenia zakłamania, fałszu, obłudy, strachu, kłótni i wszystkich pożądliwości ziemskich, do braterstwa i zjednoczenia serc w Jezusie Chrystusie. Dźwięk dzwonu napawał nadzieją, że przez Niego i w Nim, i z Nim wszystko można przetrwać i zwyciężyć.

Oby jak najszybciej nadeszła chwila, gdy prawda, sprawiedliwość, pokój, miłość i przebaczenie zwyciężą na całym świecie; oby zapanowało w nim królestwo Boże!

Tak wiele zależy od każdego z nas. Nic przecież nie znaczą zachwyty nad Papieżem Polakiem, jeżeli nie towarzyszy im przemiana serc. Nie ma też innej godniejszej możliwości okazania Bogu wdzięczności za tę wielką łaskę, jak codzienne zwyciężanie samego siebie i szerzenie wokół dobra. Nie ma też piękniejszego daru dla Ojca Świętego, jak przyjmowanie nauki, jaką głosi w imieniu Chrystusa, i realizowanie jej każdego dnia.

 

*

Maj 2008

Jan Paweł II w czasie swego przeszło ćwierć wieku trwającego pontyfikatu został wierny orędziu Miłosierdzia Bożego, które - jak sam powiedział - „zabrał ze sobą na Stolicę Piotrową” i które „kształtowało obraz tego pontyfikatu” (Łagiewniki, 7 VI 1997 r.).

Pełniąc najwyższą funkcję w Kościele, nie zaniedbał niczego, by to orędzie głosić całemu światu. Jego pontyfikat realizował się niejako w promieniach Miłosiernego Chrystusa, które pragnął wprowadzić przez swoją modlitwę, słowo i czyny wszędzie tam, gdzie panowała ludzka nędza moralna, intelektualna czy materialna.

Ogromnie ważną sprawą dla rozgłoszenia orędzia było wyniesienie na ołtarze siostry Faustyny Kowalskiej, czego Ojciec Święty dokonał w Rzymie w czasie jej beatyfikacji (18 IV 1993 r.), a następnie kanonizacji (30 IV 2000 r.) w święto Bożego Miłosierdzia, którego ustanowienie zawdzięczamy również Janowi Pawłowi II wypełniającemu wolę Chrystusa (święto obchodzone jest w każdą Niedzielę Przewodnią).

Papież przekonany, że „nic tak nie jest potrzebne człowiekowi, jak Miłosierdzie Boże” i że „poza Miłosierdziem Bożym nie ma nadziei dla ludzi”, zawierzył wszystkie troski Kościoła i ludzkości Chrystusowi Miłosiernemu, aby nieść współczesnemu pokoleniu i przyszłym generacjom „światło nadziei”. Zachęcał i prosił, by rozpowiadać dzieło Miłosierdzia z sanktuarium w Łagiewnikach na cały świat (Łagiewniki, 7 VI 1997 r.).

Ostatnimi ludźmi, których Papież pozdrowił i pobłogosławił na ziemi, byli czciciele Miłosierdzia Bożego zgromadzeni w Łagiewnikach z okazji święta Bożego Miłosierdzia w 2005 roku. Uprzedzając ten fakt, skierował do nich specjalne przesłanie, co świadczy o tym, jak bardzo sprawa ta leżała Mu na sercu. W przesłaniu zawierzył ponownie Kościół, świat i siebie samego Miłosierdziu Bożemu, a rozradowany wiadomością, że od Niedzieli Przewodniej rozpocznie się wieczysta adoracja Najświętszego Sakramentu w bazylice w Łagiewnikach, przypomniał, że „nic tak jak eucharystyczna obecność Pana nie uobecnia dzieła Miłosierdzia, jakie dokonało się przez Krzyż i Zmartwychwstanie”. Życzył pielgrzymom, by ta obecność Chrystusa była „źródłem mocy i nadziei”, eliminowała z życia ludzi lęki i niepokoje.

Odejście Jana Pawła II w sobotę, w przeddzień święta Bożego Miłosierdzia, było szczególnym znakiem Opatrzności i jakby testamentem, które nam ten Mocarz Ducha pozostawił. Nic więc dziwnego, że został nazwany „Papieżem Miłosierdzia Bożego”.

Strona 2 z 2 :: Idź do strony: 1 [2]