Człowiek trudnych, ale szczęśliwych wyborów

 

Księdza Karola Wojtyłę spotkałam po raz pierwszy w październiku 1956 roku, wówczas gdy rozpoczynałam studia na Wydziale Filozoficznym KUL. Był wtedy już od dwóch lat wykładowcą na KUL-u, ale po raz pierwszy prowadził kursoryczny wykład z etyki ogólnej, a w następnym roku - z etyki szczegółowej dla studentów pierwszego i drugiego roku filozofii. Dotychczasowy profesor etyki ojciec Feliks Bednarski właśnie w tym czasie wyjechał na stałe do Rzymu i prowadził wykłady z etyki w Angelicum. Po nim objął katedrę Ksiądz Docent Karol Wojtyła z Krakowa.

Podstawowe wykształcenie etyczne zawdzięczam więc w całości Księdzu Wojtyle, bo właśnie przez te dwa lata uczęszczałam na Jego wykłady i zdawałam u Niego egzaminy. Były to zresztą jedyne kursoryczne wykłady z etyki (1956/1957 i 1957/1958) prowadzone przez Księdza Wojtyłę. W 1958 roku został biskupem - sufraganem krakowskim i wtedy prowadził już tylko wykłady monograficzne i zajęcia seminaryjne.
Pamiętam, jak do wypełnionej po brzegi dużej sali numer 33 na drugim piętrze w każdy wtorek, o godzinie ósmej trzydzieści wchodził Ksiądz Wojtyła, nieco pochylony, zawsze skupiony, w wytartej jesionce, w postrzępionej sutannie. Gdy czasem spóźniał się kilka minut, to usprawiedliwiając się, mówił: „Ja według czasu krakowskiego” (dojeżdżał co tydzień z Krakowa).

 

Człowiek w centrum zainteresowań

 

Ksiądz Karol Wojtyła był wówczas młodym naukowcem. W wykładach z etyki zasadniczo kontynuował linię ojca Jacka Woronieckiego. Z Katolickiej etyki wychowawczej można się było przygotowywać do egzaminu. Swoim umysłem i swoją osobowością wnosił jednak do tych wykładów coś bardzo osobistego. Czuliśmy, że omawiane problemy zawierają Jego własne przemyślenia, że dla wykładowcy są to sprawy żywe i żywotne, niezmiernie ważne. Z tego, co mówił, wyłaniało się Jego zafascynowanie człowiekiem, zainteresowanie osobą ludzką, które ujawniał i pogłębiał przez dalsze studia i prace.

Miłość - jako najważniejszy akt ludzki - w wykładach Księdza Wojtyły znajdowała miejsce szczególne. Był to okres, kiedy przygotowywał Miłość i odpowiedzialność (opublikowaną w roku 1960). Przemyślał więc problem do korzeni na tle współczesnej sytuacji człowieka, zagrożeń miłości, według Niego, najbardziej niebezpiecznych. O miłości Ksiądz Wojtyła mówił z takim wewnętrznym zaangażowaniem i przeżyciem - choć co do sposobu zawsze bardzo spokojnie, refleksyjnie - że w słuchaczach te właśnie wykłady pozostawiały nie tylko niezatarty ślad teoretyczny, ale i przekonanie, że o miłości może mówić jedynie ktoś, kto posiadł umiejętność miłowania.
Szczególnie utkwiły mi w pamięci słowa Księdza Wojtyły, w których ukazywał, że miłość ludzka domaga się daru z siebie dla drugiego człowieka - aż do gotowości daru ze swego życia włącznie. Taką gotowość wykazują mężczyźni, gdy biorą udział w wojnie, narażając własne życie, by bronić życia i wolności innych. Również matka oczekująca dziecka powinna być gotowa poświęcić własne życie, gdyby wymagało tego powstające życie dziecka. Śmierć kobiet przy urodzeniu dziecka zdarza się nawet dziś, także w krajach wysoko rozwiniętych. Zwracając się do obecnych na sali osób konsekrowanych, mówił, jaka powinna być miłość osób poświęconych Bogu, z jakim zaangażowaniem i ofiarnością powinni kochać i poświęcać się bezinteresownie dla innych, by sprostać temu wymogowi miłości i daru z siebie do końca.

Dziś, gdy mamy przed sobą następne prace Księdza Wojtyły z zakresu etyki i antropologii, a przede wszystkim Jego powszechne nauczanie po październiku 1978 roku, uderza zdecydowana i jasna linia rozwoju zarysowana wyraźnie już w tych lubelskich wykładach. Skoncentrowanie na człowieku, na jego godności ujawniło się już w początkowym etapie życia i działania - właśnie w okresie nauczania w Lublinie. Przez następne lata poszerzał się zakres problematyki, pogłębiała wszechstronność ujęcia, a przede wszystkim poszerzał się krąg adresatów, zwłaszcza gdy naukową katedrę na KUL-u i arcybiskupią w Krakowie zamienił On na katedrę św. Piotra, która jednoczy wszystkie aspekty troski o człowieka.

 

 

* Prof. dr hab. Zofia J. Zdybicka USJK, emerytowany profesor KUL, kierownik Katedry Filozofii Religii na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej KUL, dziekan tegoż Wydziału, członek Rady Naukowej Instytutu Jana Pawła II KUL.

Strona 1 z 3 :: Idź do strony: [1] 2 3

Nauka w perspektywie kapłaństwa

 

Ksiądz Wojtyła jako profesor uniwersytetu miał rzadko spotykaną u naukowców umiejętność łączenia teoretycznych studiów nad osobą ludzką, jej życiem moralnym, z praktycznym zainteresowaniem konkretnym człowiekiem, jego sprawami, kłopotami, oraz z zawsze żywą działalnością duszpasterską.
Ksiądz Wojtyła poza wykładami wiele nie mówił. Czuliśmy jednak, że nas obserwuje, chętnie słucha tego, co mówią studenci, interesuje się tym, kim jesteśmy i czym żyjemy. Dzięki temu nawiązał się między Nim a nami jakiś wewnętrzny kontakt, który sprawiał, że właśnie do Niego zwracaliśmy się w sprawach osobistych czy przyprowadzaliśmy ludzi będących w potrzebie.

Z powodu takich pozanaukowych potrzeb nawiązałam z Księdzem Wojtyłą pierwszy bliższy kontakt już na pierwszym roku studiów. Moja znajoma, studentka UMCS-u, przyszła do mnie ze swoją koleżanką zamierzającą wyjść za mąż za człowieka, który nie wyrażał ochoty na spowiedź wymaganą przez Kościół przed zawarciem sakramentu małżeństwa. Prosiła mnie, abym skontaktowała tego człowieka, pełnego moralnych i religijnych problemów, z jakimś „dobrym księdzem”, by mógł z nim swobodnie i szczerze porozmawiać. Nie miałam wątpliwości, że z tą sprawą należy się zwrócić do Księdza Wojtyły. Po przedstawieniu przeze mnie problemu chętnie zgodził się na rozmowę z młodym mężczyzną, która zakończyła się spowiedzią. Wiem także, że między Księdzem Wojtyłą a tym człowiekiem nawiązał się głębszy kontakt, który trwał przez wiele lat. Od tego momentu czułam się w szczególny sposób związana z Księdzem Profesorem Wojtyłą.

Studia filozoficzne rozpoczęłam jako zakonnica. Interesowała mnie zawsze relacja między powołaniem duchownym a pracą naukową. Wśród wykładowców mieliśmy wielu księży profesorów rozmaicie rozwiązujących problem łączenia zaangażowania naukowego z duszpasterskim, wprost kapłańskim. U Księdza Profesora Wojtyły uderzała mnie umiejętność godzenia postawy i działania naukowego z postawą i działaniem kapłańskim.
Cenił pracę naukową. Gdy Go poznałam, był świetnie rozwijającym się młodym naukowcem. W wieku trzydziestu trzech lat był docentem, miał już liczące się dokonania: książki, artykuły, odczyty, wykłady. Równocześnie jednak czuliśmy, że swoje świadomie wybrane kapłaństwo przeżywa głęboko, dawał zresztą wyraz swojej żywej wiary choćby przez częstą modlitwę osobistą, prowadzenie dni skupienia, uczestniczenie i przewodzenie grupom osób zaangażowanych religijnie. W przerwach między wykładami widzieliśmy często Księdza Wojtyłę odmawiającego brewiarz w sali wykładowej czy na korytarzu. Łatwo można Go było spotkać w Kościele Akademickim modlącego się lub spowiadającego. Wygłaszał także comiesięczne konferencje dla zakonnic studiujących na KUL-u. To było na terenie Lublina, a przecież i w Krakowie miał wiele kapłańskich prac.

Ta proporcja między pracą profesorską i pracą duszpasterską zmieniała się w różnych etapach Jego życia. W etapie pierwszym - pracy naukowej mógł poświęcić wiele czasu. To okres szczególnie płodny i sądzę, że wówczas, gdy Go poznałam, był przekonany, że praca naukowa będzie Jego głównym terenem działania. Sądzę też, że nominacja na biskupa w 1958 roku była jednym z tych trudnych, ale - jak możemy dziś ocenić - szczęśliwych wyborów między pełnią kapłaństwa i pełnią profesury. Niemniej jednak od początku życia kapłańskiego nie zrezygnował ani z pracy naukowej, ani z pracy duszpasterskiej. Nie uczynił tego nawet wtedy, gdy został papieżem.

Wyboru pełni kapłaństwa w biskupstwie dokonał po głębokiej refleksji i żarliwej modlitwie, o czym świadczy następujące zdarzenie. Kiedy wezwany z wakacji spędzanych na Mazurach dowiedział się od Księdza Prymasa Wyszyńskiego o nominacji na biskupa, wprost z siedziby Księdza Prymasa przy ulicy Miodowej przyszedł do domu sióstr urszulanek przy ulicy Wiślanej 2. Nie mówiąc, kim jest i po co przychodzi, wszedł do kaplicy i przez kilka godzin trwał w modlitwie. Na takim fundamencie wypowiedział swoje „tak”, niewątpliwie wówczas dla Niego trudne, ale jakże decydujące i ważne z tej perspektywy, którą mamy obecnie. Nie byłoby Papieża Polaka, gdyby nie było tego „tak”. A pewnie i „tak” z 16 października 1978 roku nie było łatwe.

Wybór biskupstwa nie oznaczał zaprzestania pracy naukowej. Kontynuował ją jako biskup, a następnie kardynał. Prowadził Katedrę Etyki na KUL-u, seminaria, kreował doktorów, przygotowywał następców, organizował sympozja, brał udział w krajowych i zagranicznych kongresach, wygłaszał odczyty. Przecież pisząc Osobę i czyn, był już kardynałem.

Pozostanie Jego tajemnicą, w jaki sposób i jakim nakładem sił zdołał łączyć działalność kapłańską i naukową przez wszystkie etapy życia - aż po czasy papieskie. Czynny duszpasterz całego Kościoła nie zaprzestał działalności naukowej, tym razem już teologicznej, z dużym jednak podkładem filozofii. Ta harmonijność między pracą myśliciela i duszpasterza godna jest ojców Kościoła czy wielkich myślicieli średniowiecza, którzy wnieśli ogromny wkład w doktrynę Kościoła, pełniąc równocześnie zadania duszpasterskie.

Tkwiło w Nim głębokie przekonanie o bliskim powiązaniu prawdy z życiem poświęconym Bogu w kapłaństwie czy życiu zakonnym. Ksiądz Biskup Wojtyła był tym, który pomógł mi podjąć decyzję dotyczącą pracy naukowej w Uniwersytecie, co dotychczas, gdy chodzi o zakonnice, w naszych warunkach nie było praktykowane. Gdy pod koniec studiów zaproponowano mi przygotowanie doktoratu i pracę naukową na KUL-u, przeżywałam rozterkę wewnętrzną, czy działanie naukowe mieści się na linii mojego podstawowego powołania do służby Bogu i ludziom w życiu zakonnym. Takie wątpliwości mieli także moi przełożeni. Nie miał ich Ksiądz Biskup. Toteż nie tylko podtrzymywał mnie na duchu, ale napisał list do ówczesnej przełożonej generalnej z propozycją, bym pozostała na Uniwersytecie. Wyjaśniał, że praca naukowa jest służbą człowiekowi w dziedzinie wartości podstawowych dla człowieka - w zakresie prawdy, służbą pokorną i wymagającą ofiarnej pracy. Do tego tematu powrócił w swoim przemówieniu wygłoszonym do zakonnic w Częstochowie podczas pierwszej pielgrzymki do Polski.
Jego kapłaństwo, poza działalnością duszpasterską, wyrażało się przede wszystkim w modlitwie. Ile czasu poświęcał modlitwie przy swojej wytężonej pracy i rozległej działalności już jako biskup, a następnie jako kardynał, mogłam się przekonać zwłaszcza wówczas, gdy przyjeżdżał do Warszawy i zatrzymywał się w naszym domu. Rozmyślanie, różaniec, Msza Święta, brewiarz, często Droga Krzyżowa - to była „porcja ranna”. Wieczorem, gdy wracał po sesji Episkopatu, zwykle czekali na Niego różni ludzie, z którymi rozmawiał, a około godziny dwudziestej drugiej, szedł do kaplicy i pogrążał się w długiej modlitwie.

 

Spotkania radosne i bolesne

 

Wiele razy, już po zakończeniu studiów, spotykałam Księdza Kardynała Wojtyłę w KUL-u na różnych zjazdach, kongresach, sympozjach czy bardziej prywatnie - w domu zakonnym w Warszawie, Zakopanem i w Lublinie (na Poczekajce). Rozmawialiśmy zwykle o filozofii, o bliskich nam osobach, o aktualnych wydarzeniach.
Niezapomniane wspomnienia wyniosłam z naszego wspólnego udziału w Kongresie Filozoficznym w Rzymie i w Neapolu w 1974 roku. Część Kongresu odbywała się w Rzymie, następnie uczestnicy przejechali autokarami do Neapolu. Po drodze w Fossa Nuova, miejscu śmierci św. Tomasza, we wspaniałej bazylice z białego marmuru i z alabastrowymi oknami - Ksiądz Kardynał przewodniczył koncelebrze, w której uczestniczyło kilkudziesięciu księży z całego świata. Wygłosił homilię o wierze (po włosku). Miałam wówczas jakieś niewyrażalne przeżycie uniwersalności Kościoła i wyjątkowego miejsca, jakie zajmuje w nim nasz Kardynał. To po tej właśnie Mszy Świętej na stopniach przed bazyliką profesor Stefan Swieżawski powiedział do Księdza Kardynała: „Karolu, ty będziesz papieżem”.

Następnego dnia Ksiądz Kardynał wygłosił w Neapolu wykład, który zgromadził wielu uczestników różnej narodowości. Wykład był, jak zwykle, analityczny, rzeczowy. Wiele osób wyrażało zdumienie, że Kardynał w tak czynny i twórczy sposób uczestniczy w życiu naukowym.

10 maja 1978 roku - podczas swojego ostatniego pobytu w Lublinie - Ksiądz Kardynał zatrzymał się na Poczekajce. Zaraz po przyjeździe wręczył mi najnowszy numer „Tygodnika Powszechnego” z moim artykułem o książce Hansa Künga Existiert Gott? Rozmawialiśmy długo o książce, o jej autorze; dalszy ciąg rozmowy na ten temat miał miejsce już w zupełnie innym kontekście w Castel Gandolfo.

Spotkania z Kardynałem Wojtyłą były zawsze jakieś ożywcze, podnoszące na duchu - były to spotkania radosne. Dwukrotnie jednak były przeniknięte bólem i cierpieniem. Na inaugurację pontyfikatu 22 października 1978 roku pojechałam do Rzymu razem z dużą grupą osób z KUL-u. Wielka radość z faktu, że Polak, że ktoś tak nam bliski został papieżem, łączyła się w moich przeżyciach z niewytłumaczalnym wówczas bólem, cierpieniem wywołanym przez świadomość, jak trudne, odpowiedzialne i ciężkie brzemię włożono na barki Umiłowanego Rodaka.
Doświadczyłam tego bólu raz jeszcze - tym razem już z „konkretną podstawą w rzeczywistości” - gdy 2 czerwca 1981 roku, w niespełna trzy tygodnie po zamachu, odwiedziłam Jana Pawła II w Klinice Gemelli w Rzymie. Już chodził, był - jak zwykle - serdeczny i bliski, przeżycie z 13 maja, przebyta i tkwiąca w Nim choroba była jednak dostrzegalna w Jego zmienionych oczach. Nie mogę zapomnieć tamtego spojrzenia i tamtego spotkania. Było to spotkanie bolesne.

Strona 2 z 3 :: Idź do strony: 1 [2] 3

*

Maj 2008

Do spotkania ostatniego...

 

W okresie - dzięki Bogu - długiego pontyfikatu Jana Pawła II co rok, a niekiedy dwa razy w roku, byłam w Rzymie. Powody były różne: udział w sympozjach czy kongresach filozoficznych, w sprawach Uniwersytetu czy w związku z zadaniami związanymi ze zgromadzeniem, do którego należę. Będąc w Rzymie, zawsze miałam możliwość uczestniczenia we Mszy Świętej odprawianej przez Ojca Świętego w Jego prywatnej kaplicy. Byłam także zapraszana na śniadanie po Mszy czy obiad albo kolację. Wielokrotnie były to kolacje na zakończenie roku (31 grudnia). Te ostatnie miały swój rytuał. Jako zaproszeni goście - zwykle kilka osób, w tym zawsze ksiądz profesor Tadeusz Styczeń - czekaliśmy w salonie i widzieliśmy przez okno Ojca Świętego powracającego ze Mszy Świętej odprawianej na zakończenie roku w wielkim kościele jezuitów Al Gesú. Przed wejściem do Watykanu Ojciec Święty zatrzymywał się na krótką modlitwę przed szopką na placu św. Piotra. Za chwilę następowało radosne powitanie i przechodziliśmy do jadalni. Kolacja trwała długo, bo po jej spożyciu i serdecznej rozmowie z Ojcem Świętym słuchaliśmy przemówienia ówczesnego prezydenta Italii, po czym następowała telefoniczna wymiana życzeń noworocznych między Ojcem Świętym i prezydentem. Po kolacji było długie śpiewanie polskich kolęd, które kończył Ojciec Święty solowym Oj maluśki, maluśki, dodając własne, tworzone na żywo, zwrotki nawiązujące do aktualnych spraw czy sytuacji. Śpiewem kolęd dyrygował zwykle ksiądz profesor Styczeń. Był dyrygentem wspaniałym. Czynił to w tak oryginalny i zabawny sposób, że na jednej z ostatnich kolacji Ojciec Święty, przecież już stary i schorowany, śmiał się do łez.

W czasie innych spotkań, zwykle przy posiłkach, Ojciec Święty pytał o to, co się dzieje w KUL. Mówiliśmy najczęściej o problemach filozoficznych. Kiedyś Ojciec Święty poruszył problem feminizmu, pytając czy w Polsce jest feminizm. Było to jeszcze przed napisaniem Listu do kobiet. Wówczas wydawało się, że polskie kobiety, zawsze zresztą w kulturze polskiej doceniane, są mądre i nie ulegają nurtom podważającym tożsamość kobiety. Ojciec Święty powiedział wtedy: „Zawsze miałem wielki szacunek, cześć dla kobiet. Cenię ich umiejętność miłowania”. Użył już wówczas sformułowania „geniusz kobiety”, które pojawiło się w Jego Liście do kobiet. W czasie rozmów były również poruszane sprawy związane z sytuacją społeczną i polityczną, zwłaszcza w okresie wielkich przemian w Polsce. W czasie strajku w Stoczni Gdańskiej oglądaliśmy dziennik telewizyjny, w którym pokazywano strajkujących robotników uczestniczących we Mszy Świętej. Powiedziałam wówczas: Niech cały świat zobaczy, jacy są polscy robotnicy. Ojciec Święty powiedział: „Tylko ten świat niczego nie rozumie” - i dwukrotnie to sformułowanie powtórzył.

Trudno opisywać wszystkie spotkania. Wspomnę tylko o kilku.

31 grudnia 1993 roku w czasie kolacji wiele mówiliśmy o przygotowywanym wówczas przez Wydział Filozofii KUL Międzynarodowym Kongresie Filozofii Chrześcijańskiej. Właśnie przyjechałam do Rzymu, by nawiązać kontakty z uniwersytetami w Rzymie i Mediolanie. Ojciec Święty bardzo się interesował Kongresem, pomógł podjąć decyzję co do wyboru tematu, który brzmiał: „Wolność we współczesnej kulturze”. Wskazywał osoby, z którymi należałoby nawiązać kontakt: szczególnie polecił mi księdza profesora Marcelo Sáncheza Sorondo, który był wówczas dziekanem Wydziału Filozofii Uniwersytetu Laterańskiego. Po Kongresie Ojciec Święty z radością mi powiedział, że doszły do niego „dobre głosy” o Kongresie, który odbył się w Lublinie w sierpniu w roku 1996.
Jak żywo i jak „szczegółowo” interesował się Ojciec Święty tym, co się dzieje w filozofii w Polsce, świadczy rozmowa w czasie spotkania 1 stycznia 1995. Ojciec Święty w pewnej chwili zapytał, dlaczego jeden z uczniów ojca profesora Krąpca - obecnie profesor filozofii na innym uniwersytecie - w swojej książce poświęconej problemowi centralnemu dla filozofii ojca Krąpca nie odniósł się do jego pozycji nawet w przypisie. Pytał wówczas także, czy ksiądz Andrzej Wawrzyniak zrobił habilitację, interesował się również imiennie księdzem Romualdem Waszkinelem.

Od tej pory przed wyjazdem do Rzymu przeglądałam szczegółowo najnowsze pozycje filozoficzne...
W 2000 roku miałam szczęście być w Rzymie dwukrotnie. Dwukrotnie spotkałam się z Ojcem Świętym. 6 września w czasie Kongresu Filozoficznego w Rzymie byłam na długiej kolacji u Ojca Świętego z księdzem rektorem Andrzejem Szostkiem, po której ksiądz Stanisław Dziwisz przyniósł w wielkich, skórzanych okładkach nominacje biskupie i powiedział: „Będziecie świadkami, jak rodzą się biskupi”. Była to dobra okazja, by prosić Ojca Świętego, aby profesorów - szczególnie profesorów etyki - nie mianował biskupami, bo jest ich niewielu i są bardzo potrzebni.

28 grudnia tegoż roku pojechaliśmy - ojciec profesor Krąpiec, ksiądz profesor Andrzej Maryniarczyk i ja - do Rzymu, by osobiście wręczyć Ojcu Świętemu pierwszy tom Powszechnej Encyklopedii Filozofii dedykowany „Narodowi Polskiemu na ręce Jego Świątobliwości Jana Pawła II, Największego Syna tego Narodu, na progu Trzeciego Tysiąclecia chrześcijaństwa”. Następnego dnia zostaliśmy zaproszeni na obiad. Na zakończenie ogromnie miłej i serdecznej rozmowy Ojciec Święty powiedział: „Zrobiliście mi wielką radość tym swoim przybyciem”.

18 maja 2003 Ojciec Święty kanonizował cztery osoby, w tym dwoje Polaków: Biskupa Józefa Pelczara oraz Matkę Urszulę Ledóchowską, założycielkę naszego zgromadzenia. Wyniesienie na ołtarze osoby tak nam drogiej było wielkim przeżyciem dla naszej Rodziny Zakonnej i dla mnie osobiście. Byłam naprawdę szczęśliwa i niczego nie pragnęłam więcej. Do głowy mi nie przyszło, że mogłabym się spotkać jeszcze z Ojcem Świętym bardziej prywatnie. Liturgia trwała długo, był upał, Ojciec Święty był przecież schorowany i cierpiący, był nieludzko zmęczony. Po uroczystości kanonizacyjnej spotkał się jeszcze z przedstawicielami zgromadzeń, których założycieli kanonizował. Ale niespodziewane zaproszenie przyszło i tym razem... Byłam na kolacji z matką Jolantą Olech, ówczesną przełożoną generalną, oraz byłą przełożoną generalną matką Andrzeją Górską. Poza nami gośćmi byli: ksiądz kardynał Marian Jaworski, ksiądz kardynał Franciszek Macharski, ksiądz rektor Andrzej Szostek, ksiądz profesor Tadeusz Styczeń. Ksiądz Stanisław Dziwisz skierował rozmowę na tory „kulowskie”. W ogromnie serdecznej atmosferze wspominaliśmy wspólne przeżycia z KUL-u, nie brakło nawet odświeżonych dowcipów, łącznie z tym, jak to ksiądz profesor Stanisław Kamiński niósł baldachim w kościele franciszkanów w Warszawie.
Ostatnie spotkanie miało charakter szczególny, czysto duchowy. Było to już po śmierci Ukochanego Ojca Świętego. Dzięki łaskawości księdza arcybiskupa Stanisława Dziwisza miałam możliwość przez kilka dni przed pogrzebem modlić się przy zwłokach tego Mocarza Ducha. Mogłam z bliska obserwować poważne i cierpiące twarze wielu tysięcy młodych ludzi czekających dniami i nocami w skupieniu i modlitwie, by Go pożegnać i podziękować za Jego Ojcowską miłość. Rozmawiałam z wielu młodymi z różnych krajów świata, spędzającymi noc na karymatach rozłożonych na ulicach Rzymu. Panował niepowtarzalny klimat powagi, żalu i łączności z Tym, który tylko cieleśnie nas opuścił.

W czasie pogrzebu - chyba największego pogrzebu w dziejach świata - słyszałam uderzenie zamykającej się Księgi Ewangelii - jakby potwierdzenie, że Zmarły całe życie zapisał ewangelicznymi czynami. Słyszałam wiatr porywający czerwone ornaty kardynałów, które układały się jak „języki ognia” jakby na znak, że odchodzi Ktoś, kto był „płomieniem miłości” Boga i człowieka i czynił wszystko, by Kościół i świat nim rozpalić. Do dziś brzmi mi w uszach skandowane przez niezliczony tłum „Subito santo!” Wielki i Święty Papież, wielki dar dla Kościoła, dla świata, dla Polski. Wielka wdzięczność Panu Bogu, że postawił Go na drodze mojego życia.

 

 

Strona 3 z 3 :: Idź do strony: 1 2 [3]