Ks. Antoni Dębiński
REKTOR (1.10.2012-31.08.2020)
Urodził się 28 kwietnia 1953 r. w Lublinie. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości w liceum w Bełżycach odbył studia filozoficzno-teologiczne na Wydziale Teologii KUL (1978) oraz studia prawa kanonicznego (1985, specjalizacja w zakresie prawa rzymskiego) na Wydziale Prawa Kanonicznego i Świeckiego KUL. Po przyjęciu święceń kapłańskich pełnił obowiązki duszpasterskie w Lubartowie, Żółkiewce i parafii katedralnej w Lublinie (1978-82).
W 1989 r. otrzymał stopień doktora nauk prawnych na podstawie pracy „Ustawodawstwo karne rzymskich cesarzy chrześcijańskich w sprawach religijnych” (Lublin 1990), napisanej pod kierunkiem prof. Marka Kuryłowicza. Habilitację uzyskał w 1996 r. na podstawie rozprawy „Sacrilegium w prawie rzymskim” (Lublin 1995). Tytuł profesora nauk prawnych otrzymał w 2009 roku.
Od 1985 r. jest pracownikiem Katedry Prawa Rzymskiego na Wydziale Prawa, Prawa Kanonicznego i Administracji, a 1997-2017 pełnił funkcję jej kierownika. Był członkiem Rady Programowej Lubelskiego Kongresu Kultury Polskiej 2000. 1999-2004 sprawował funkcję prodziekana, a 2004-2012 dziekana Wydziału Prawa, Prawa Kanonicznego i Administracji KUL. Był inicjatorem powstania kierunku europeistyka (2008) oraz European Studies (2010), a także współinicjatorem utworzenia na WPPKiA Szkoły Prawa Ukraińskiego oraz uruchomienia kilku projektów studiów podyplomowych.
W roku 2012 i ponownie w 2016 został wybrany rektorem KUL. W czasie jego kadencji KUL świętował 100. rocznicę powstania uniwersytetu (2018). Był inicjatorem wielu elementów obchodów jubileuszu, wśród których znalazły się m.in. zebranie plenarne KEP na KUL (2017), Światowy Zjazd Absolwentów (2018), a także wydanie 3-tomowej historii uczelni. Mimo niżu demograficznego uniwersytet pod jego rządami uruchomił nowe kierunki studiów, w tym m.in. pielęgniarstwo, rozbudowując ofertę KUL o nauki o zdrowiu oraz zwiększył liczbę studentów-obcokrajowców, m.in. dzięki poszerzeniu oferty studiów w języku angielskim. Przyczynił się do ustabilizowania sytuacji finansowej uczelni, a następnie pozyskania znacznych środków finansowych na inwestycje w ramach Zintegrowanych Programów Rozwoju KUL. Ukończył rozbudowę bazy naukowo-dydaktycznej (m.in. Centrum Transferu Wiedzy oraz Interdyscyplinarne Centrum Badań Naukowych) oraz poszerzył bazę rekreacyjno-sportową na Poczekajce o nowe obiekty (m.in. halę wielofunkcyjną i korty tenisowe). Powołał nowe jednostki w strukturze KUL m.in. Uniwersyteckie Centrum Medialne oraz Muzeum KUL. Z jego inicjatywy Uniwersytet stał się tez miejscem cyklicznych wydarzeń kulturalnych, m.in. cyklu koncertów Opus Magnum oraz KULowskich Spotkań Literackich. Podjął skuteczne zabiegi o sądową rehabilitację pierwszego powojennego rektora KUL ks. prof. Antoniego Słomkowskiego, skazanego przez władze komunistyczne za obronę niezależności uniwersytetu (2018). Przyczynił się także do powołania Wschodnioeuropejskiej Sieci Uniwersytetów.
Jego poszukiwania naukowe koncentrują się na problematyce z zakresu historii prawa i prawa rzymskiego; badania obejmują zagadnienia z obszaru rzymskiego prawa karnego, sakralnego, historii i współczesności prawa rzymskiego, historii prawa kanonicznego oraz europejskiej kultury prawnej, zwłaszcza w kontekście oddziaływania na nią prawa rzymskiego. W swoich publikacjach podejmuje także zagadnienie historii i znaczenia uniwersytetów.
W latach 2009-2013 pełnił funkcję przewodniczącego Rady Programowej Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury. Jest (lub był) członkiem kilku towarzystw i stowarzyszeń naukowych, m.in.: Komitetu Nauk o Kulturze Antycznej Polskiej Akademii Nauk, Komisji Prawnej Polskiej Akademii Nauk Oddział w Lublinie, Towarzystwa Naukowego KUL, Lubelskiego Towarzystwa Naukowego,. Był redaktorem naczelnym kwartalnika “Studia Prawnicze KUL” (2007-2012), jest (lub był) członkiem rady naukowej kilku czasopism naukowych, m.in.. “Review of Comparative Law”, “Studia z Prawa Wyznaniowego”, “Roczników Nauk Prawnych KUL”, “Edukacja Prawnicza”.
Odbył staże naukowe, m.in. w Paryżu (1988, 1992), w Louvain- La- Neuve (1993), Louvain (2002), Nanovic Institute for European Studies-University of Notre Dame (2009). Wykładał prawo rzymskie na Wydziale Teologicznym w Spiskiej Kapitule (1997-1998) oraz Wydziale Teologii w Welehradzie (1999-2000).
Jest promotorem 19 prac doktorskich, dotychczas 5 wypromowanych przez niego doktorów uzyskało stopień naukowy doktora habilitowanego z zakresie prawa, zaś jeden z nich tytuł profesora. Jest autorem kilkunastu prac, m.in. Kościół i prawo rzymskie, wyd. II, Wydawnictwo KUL, Lublin 2008; Church and Roman Law, Wydawnictwo KUL, Lublin 2010, Zbiór prawa Mojżeszowego i rzymskiego. Tekst łacińsko-polski, Lublin 2011, Polityka ustawodawcza rzymskich cesarzy chrześcijańskich w sprawach religijnych, Wydawnictwo KUL, Lublin 2020. Jako współautor opublikował m.in. Roman Longchamps de Bérier (1883-1941). Profesor lwowski i lubelski (z M. Pyter), wyd. II, Wydawnictwo KUL, Lublin 2015. Efektem jego pracy dydaktycznej są podręczniki i leksykony: Rzymskie prawo prywatne. Kompendium (wyd. VI, Wolters Kluwer, Warszawa 2017), Rzymskie prawo publiczne, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2010 [wraz z J. Misztal-Konecką i M. Wójcik], Łacińskie sentencje i powiedzenia prawnicze [wraz z K. Burczakiem, M. Jońcą], wyd. III, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2018), Leksykon tradycji rzymskiego prawa prywatnego. Podstawowe pojęcia [wraz z M. Jońcą]. Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2016). Wizjoner i realista. O Idzim Radziszewskim – twórcy Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego (wraz z M. Pyter, Wydawnictwo KUL, Lublin 2020 – praca została wydana w języku włoskim i angielskim).
Został odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2013) i Medalem 700-lecia Miasta Lublin (2017) oraz otrzymał tytuł ambasadora Lubelskiego Klubu Biznesu (2020).
WSPÓŁPRACA
